به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، رسانه المانتیور در یادداشت خود به‌قلم « فهیم تستکین» نوشت: به‌نظر می‌رسد که ترکیه و ایران که به دلیل برخورد با منافع منطقه‌ای از هم جدا شده‌اند، به سمت رویارویی در سوریه پیش می‌روند.
تهران صراحتاً با طرح آنکارا برای یک عملیات نظامی جدید علیه مناطق تحت کنترل کردها مخالفت می‌کند و نسبت به خطراتی که موقعیت خود در منطقه را تهدید می‌کند، محتاط است.
شکاف بین این دو همسایه در میان مجموعه‌ای از مسائل مربوط به سوریه، عراق، لبنان و یمن، همراه با تنش بر سر اشتراک آب‌های فرامرزی و جریان به ظاهر کنترل نشده پناهجویان افغان به ترکیه از ایران عمیق‌تر شده است.
دو طرف در بن‌بست تشکیل دولت در بغداد در کنار جناح‌های متضاد ایستاده‌اند و برای نفوذ در موصل، کرکوک و سنجار به منازعه پرداخته‌اند.
آنکارا به محور عربی-اسرائیلی که علیه ایران در حال ظهور است، نزدیک‌تر شده و به‌عنوان بخشی از تلاش‌های عادی‌سازی با ریاض، به خشنود کردن سعودی‌ها در یمن بازگشته است.
رسانه‌های ایرانی حضور ترکیه را «تهاجم» توصیف کرده و ارتش ملی سوریه را متحدان شورشی ترکیه و «تروریست‌های مورد حمایت ترکیه» معرفی کرده‌اند.
تصرف تل رفعت توسط ترکیه، که اردوغان به صراحت از آن به عنوان هدف نام برده است، شهرک‌های شیعی زهرا و نوبل و همچنین شهر حلب را به خطر می‌اندازد.
امروز، کنترل کردها و دولت در تل رفعت و اطراف آن مانع از عبور شورشیان در ادلب به منطقه سپر فرات و دسترسی ترکیه به حلب می‌شود.
اهمیت این منطقه این شبهه را ایجاد می‌کند که اهداف آنکارا ممکن است فراتر از تضعیف کردها باشد.
ترکیه سه دلیل برای هدف قرار دادن تل رفعت ارائه می‌کند. اول، یگان‌های مدافع خلق از این منطقه برای حمله به عفرین تحت کنترل ترکیه و جیب سپر فرات استفاده می‌کند.
آنکارا همچنین ادعا می‌کند که 250 هزار نفر که در سال 2016 از تل رفعت گریخته‌اند، می‌خواهند برگردند.
سوم، تل رفعت 60 درصد از آب آشامیدنی منطقه را تامین می‌کند.