به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه بانکوک پست در یادداشت تازه خود به‌قلم «گوین دایر» نوشت: اسرائیل(رژیم صهیونیستی) نفت ندارد و فلسطینی‌ها به جز سرزمینشان چیزی ندارند. ایران و عربستان بسیار بزرگ‌تر هستند.
اما اگر 29 درصد از ذخایر نفت جهان را به‌طور مشترک در اختیار نداشتند، از نظر استراتژیک و اقتصادی از تایلند و آفریقای جنوبی مهم‌تر نبودند.
از نظر ذخایر نفتی قابل‌صادرات، این دو کشور روبروی یکدیگر در سراسر خلیج‌فارس حدود نیمی از نفت جهان را در اختیار دارند.
فناوری «فراکینگ» آمریکا را به جایگاه خود به‌عنوان تولیدکننده اول نفت در جهان بازگردانده، اما همچنان غرب‌آسیا را از نظر استراتژیک مهم می‌داند.
اکثر متحدان و یا رقبای قدرتمند آمریکا، چین، هند، ژاپن و اعضای بزرگ‌تر اتحادیه اروپا هنوز به‌شدت به نفت وارداتی از خلیج‌فارس وابسته هستند.
بنابراین، کنترل نظامی دسترسی به خلیج‌فارس در اولویت استراتژی آمریکا قرار دارد. واشنگتن می‌تواند تنگه هرمز را برای دوستانش باز نگه دارد و آن را به روی دشمنانش ببندد.
متحد اصلی آمریکا در خلیج‌فارس برای 50 سال اخیر عربستان است. این اتحاد بر این واقعیت بنا شده که هر دو کشور ایران را در آن سوی خلیج‌فارس به‌عنوان یک دشمن خطرناک می‌بینند.
تنها یک عامل تحریک‌کننده دائمی در این رابطه طولانی و راحت وجود داشت: حمایت آمریکا از اسرائیل.
در دوران ریاست‌جمهوری ترامپ، نهاد سیاست خارجی در واشنگتن در واقع موفق شد ایده جدیدی را مطرح کند.
این «توافق آبراهام» بود که عملاً اسرائیل، عربستان و آمریکا را در یک اتحاد ضد ایرانی به هم گره می‌زد و به‌طور کامل فلسطینی‌ها را نادیده می‌گرفت.
تا سال 2023، نظام سعودی و در واقع اکثر دولت‌های عربی دیگر، فلسطینی‌ها را به‌عنوان یک آرمان گمشده کنار گذاشته بودند.
حماس اکتبر گذشته به اسرائیل حمله کرد تا پروژه «آبراهام» را از بین ببرد و فلسطینیان را دوباره در دستور کار اعراب قرار دهد.
بنابراین، راه‌حل دو کشوری برای فلسطینی‌ها اکنون به بخشی ضروری از اتحاد آبراهامی تبدیل شده است.
وابستگی عاطفی بسیاری از آمریکایی‌ها به اسرائیل، به‌ویژه در نسل قدیم باقی مانده، اما رفتار اخیر دولت نتانیاهو به‌شدت آن را در میان فرزندانشان از بین برده است.