به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نیوزویک در یادداشتی به‌قلم «سمیر گدکری» نوشت: طرح جدید بازپرداخت وام دانشجویی دولت بایدن درگیر چالش‌های حقوقی بزرگی است که میلیون‌ها آمریکایی را تهدید می‌کند.
با پرداخت‌های غیرقابل‌قبول و بدهی‌هایی که ممکن است برای دهه‌ها ادامه داشته باشد. در همین حال، موج جدیدی از دانشجویان ورودی، قرار است میلیون‌ها دلار وام جدید دریافت کنند.
این حقایق بیانگر یک واقعیت تلخ است. درحالی‌که تلاش‌ها برای کاهش بار وام‌های دانشجویی موجود ضروری است، اما آنها نتوانستند به علت اصلی این موضوع رسیدگی کنند.
دانش‌آموزان امروزی نمی‌توانند بدون متحمل شدن هزاران دلار بدهی، مدرک دانشگاهی دولتی بخرند. گرفتن وام تنها بخشی از تجربه معمول دانشگاه است که برای دانشجویان غیرممکن است بدون آن در دانشگاه تحصیل کنند.
تا زمانی که این واقعیت را تغییر ندهیم، همیشه یک بحران بدهی خواهیم داشت.
این موضوع می‌تواند در طولانی‌مدت ضررات بسیار قابل‌توجهی ایجاد کند که شاید دیگر اندیشیدن برای یک راه چاره جهت حل این موضوه بسیار دیر شود و در یک منجلاب دائمی این اقتصاد غرق شود.
اگرچه ممکن است اکنون به نظر نرسد این مشکلی جدی باشد، اما زندگی در آمریکا کاملاً امکان‌پذیر است که در آن دانشجویان می‌توانند بدون پرداخت بدهی‌های زیان‌آور در دانشگاههای دولتی شرکت کنند.
در قرن بیستم، دانشگاه به‌عنوان یک کالای عمومی در نظر گرفته می‌شد که اقتصاد ما را تقویت می‌کرد، تحرک اقتصادی را افزایش می‌داد و ما را به کشوری قوی تبدیل می‌کرد.
سیاست‌گذاران ایالتی و فدرال اغلب بودجه کافی برای دانشگاههای دولتی و افراد فراهم می‌کردند تا دانش‌آموزان بتوانند راه خود را در دانشگاه ادامه دهند.
اما برخی از سیاست‌گذاران بودجه عمومی برای تحصیل در دانشگاه را زیر سؤال بردند.
برخی از اعتراضات دانشگاهی که در سراسر دهه 1960 و 1970 سراسر کشور را فرا گرفت، بسیار گسترده‌تر شدند.
برخی کمک‌های مالی را نوعی رفاه اجتماعی خطرناک می‌دانستند. بسیاری ادعا کردند که دانشگاه یک انتخاب شخصی است، نه یک کالای عمومی.
در طول دهه‌ها، زمانی که ایالت‌ها با شرایط بودجه چالش‌برانگیز، به‌ویژه در دوران رکود اقتصادی مواجه بودند، بودجه آموزش عالی دولتی را کاهش دادند، از جمله افزایش قیمت شهریه و افزایش اتکا به وام‌های دانشجویی فدرال بالا رفت.
علاوه بر این، زیرمجموعه‌ای از دانشگاههای دولتی انتخابی دریافتند که می‌توانند شهریه را به‌اندازه کافی افزایش دهند تا حتی با ثروتمندترین دانشگاههای خصوصی رقابت کنند.
مطالعه پس از مطالعه نشان می‌دهد که مدرک دانشگاهی یک سرمایه‌گذاری ارزشمند باقی می‌ماند و هنوز هم بهترین فرصت را برای تحرک اقتصادی برای دانشجویان امروزی فراهم می‌کند.
فدرال رزرو گزارش می‌دهد که متوسط درآمد دانشجویان 10 سال پس از ورود به دانشگاه برای افرادی که در سال تحصیلی 2008-2007 شروع به تحصیل‌کرده‌اند، به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از افرادی است که در سال‌های 1996-1997 اقدام به تحصیل نموده‌اند.
این دستاوردها حتی پس از تعدیل افزایش شهریه و حتی بدون درنظرگرفتن چندین مزیت غیرپولی مرتبط با مدارک تکمیل‌شده باقی می‌مانند، از جمله سلامت و امنیت بهتر کاری و مشاغلی که با علایق آنان هماهنگی بیشتری دارند.
تکمیل موضوعات مربوط به دانشگاه همچنین برای پاسخگویی به نیازهای نیروی کار آینده ما و حفظ رقابت جهانی کشورمان بسیار مهم است.
طبق گزارشی از دانشگاه جورج تاون، تا سال 2031، تقریباً سه چهارم مشاغل به تحصیلات یا آموزش پس از متوسطه نیاز دارند. چهار شغل از هر 10 شغل حداقل به مدرک لیسانس نیاز دارند. اگر نتوانیم این مشاغل را پر کنیم، کل اقتصاد ما آسیب خواهد دید.
ما نمی‌توانیم اجازه دهیم خطر بدهی برای دانش‌آموزانمان مانع آینده آنان شود.
ما باید اطمینان حاصل کنیم که دانش‌آموزان خانواده‌های فقیر و کم‌درآمد می‌توانند در دانشگاههای دولتی بدون نیاز به پرداخت بدهی تحصیل کنند.
سیاست‌گذاران می‌توانند با مشارکت جدید بین ایالت‌ها و دولت فدرال، دانشگاه را با افزایش هزینه‌های Pell (که به میلیون‌ها دانش‌آموز کم‌درآمد و متوسط کمک می‌کند تا سالانه در دانشگاه شرکت کنند و دانشگاه را تکمیل کنند) مقرون‌به‌صرفه‌تر کنند.
جایزه Pell به‌طور عمده به خانواده‌های کم‌درآمد تعلق می‌گیرد، اما حداکثر مبلغ جایزه تنها یک‌چهارم هزینه دانشگاه است.
مشارکت بین ایالت‌ها و دولت فدرال می‌تواند هزینه‌های دانشجویی را کنترل کند و کالج دولتی بدون بدهی را به واقعیت تبدیل کند.
ایالت‌ها نظارت بیشتری بر دانشگاه‌ها دارند و موقعیت بهتری برای مهار شهریه و رشد هزینه‌ها دارند و سرمایه‌گذاری‌های قابل‌توجهی در مؤسسات دولتی انجام می‌دهند. با مشارکت دولت فدرال، آنها می‌توانند منابع جدیدی را برای کاهش هزینه‌های دانشگاه به کار گیرند.
به‌علاوه، به‌روزرسانی SNAP و TANF کمک می‌کند تا مدارک تحصیلی بهتر دریافت شود و منابع فدرال و ایالتی بهتر هماهنگ شوند.
سیاست‌گذاران همچنین باید مسئولیت‌پذیری و نرده‌های محافظ بیشتری را وارد سیستم کنند تا از دانشجویان در برابر بدهی‌هایی که پرداخت نمی‌شود و برنامه‌هایی که دلارهای فدرال را کاهش می‌دهند و وقت آنها را تلف می‌کنند، محافظت کنند.
قانون اشتغال پردرآمد دولت بایدن شروع خوبی است. سیاست‌گذاران باید بدهی‌های انباشته‌شده برای مقاطع تحصیلات تکمیلی را بپردازند.
ما قبلاً در کشوری زندگی می‌کردیم که در آن دانشجویان مجبور نبودند وام‌های هنگفتی برای دریافت مدرک دانشگاهی بگیرند. ما می‌توانیم آن را دوباره انجام دهیم.