به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه هیل در مطلب تازه خود به‌قلم «جوزف بوسکو» نوشت: تاریخ مملو از نمونه‌هایی از جنگ‌های داخلی، جنگ‌های تجاوزکارانه و انقلاب‌های سیاسی است که روابط قدرت و حاکمیت را بر دولت‌ها و سرزمین‌هایی که زمانی باثبات بودند، تغییر می‌دهند.
اما از زمان جنگ جهانی دوم، چنین تلاقی قدرت‌های متجاوز که به‌دنبال تغییر مرزهای بین‌المللی و حذف کل دولت‌ها هستند، وجود نداشته است.
علاوه بر جنگ مداوم روسیه علیه اوکراین و تهدیدات فزاینده چین علیه تایوان، ایران و نیروهای نیابتی آن در حال حرکت برای نابودی اسرائیل هستند.
کره شمالی نیز برای پایان دادن به موجودیت کره جنوبی در وضعیت شبه جنگی دائمی باقی می‌ماند.
هر چهار موقعیت درگیری یا نزدیک به درگیری شامل متحدان دموکراتیک آمریکا است که مورد حمله، جنبشی و غیره، از سوی دشمنان اعلام‌شده نظم بین‌المللی به رهبری آمریکا قرار گرفته‌اند.
پوتین به راحتی یادداشت سال 1994 بوداپست را نادیده می‌گیرد که در آن روسیه، آمریکا و انگلیس رسماً متعهد شدند «به استقلال و حاکمیت و مرزهای موجود اوکراین احترام بگذارند.»
این سه قدرت همچنین متعهد شدند «تعهد خود را برای پرهیز از تهدید یا استفاده از زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی اوکراین و اینکه هیچ‌یک از سلاح‌های آن‌ها هرگز علیه اوکراین استفاده نخواهد شد، مگر برای دفاع از خود یا مواردی دیگر که مطابق با با منشور سازمان ملل متحد باشد.»
این یادداشت برای پوتین همان چیزی بود که توافقنامه مونیخ در سال 1938 برای هیتلر بود: یک «کاغذ پاره».
به‌طور مشابه، شی جین پینگ بی‌وقفه در مورد «اتحاد مجدد» با تایوان صحبت می‌کند، حتی اگر حزب کمونیست چین هرگز بر این جزیره حکومت نکرد.
او ادعای نادرست خود مبنی بر حاکمیت بر تایوان را با تکیه بر واژه‌سازی بسیار هوشمندانه هنری کیسینجر، وزیر امور خارجه سابق آمریکا در بیانیه شانگهای که زمینه را برای نیم قرن آشفتگی روابط چین و آمریکا بر سر وضعیت و آینده تایوان فراهم کرد، تأیید می‌کند.
پس از آنکه کارتر، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، روابط رسمی آمریکا را از تایوان (جمهوری چین) به جمهوری خلق چین در سال 1979 تغییر داد، کنگره قانون روابط تایوان را تصویب کرد و اعلام کرد که آمریکا هر تلاشی را برای تعیین آینده تایوان توسط غیر از این کشور در نظر خواهد گرفت.
ابزارهای صلح‌آمیز، از جمله با تحریم یا تحریم، تهدیدی برای صلح و امنیت منطقه غربی اقیانوس آرام و نگرانی شدید آمریکا است.
با توجه به منافع حیاتی آمریکا در امنیت تایوان، واشنگتن متعهد شد «سلاح‌هایی با ویژگی دفاعی در اختیار تایوان قرار دهد» و «ظرفیت آمریکا برای مقاومت در برابر هرگونه توسل به زور یا سایر اشکال اجبار را حفظ کند.»
بااین‌حال، این قانون آمریکا را متعهد به دفاع فعالانه از تایوان با مداخله در یک درگیری بین تنگه نمی‌کرد و هنگامی که مقامات چینی از دولت کلینتون خواستار توضیح شدند، جوزف نای، دستیار وزیر دفاع و ویلیام پری، وزیر دفاع گفتند که پاسخ آمریکا «به شرایط بستگی دارد».
برای 30 سال آینده، چین با زرادخانه موشک‌های بالستیک ضد کشتی و ناوگانی از زیردریایی‌های تهاجمی، شرایطی را ایجاد کرد که آمریکا را از جنگ دور نگه می‌داشت.