به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده واشنگتن در مقاله خود به‌قلم «دنیس راس» نوشت:یکی از سوالاتی که اغلب پیش می‌آید، این است که توافقنامه آبراهام چگونه غرب آسیا را تغییر می‌دهد؟ این یک سؤال منطقی است، اما سؤال مهم‌تری وجود دارد: چگونه منطقه تغییر کرد تا توافق آبراهام ممکن شد؟ و این تغییر در مورد اینکه منطقه به کجا می‌رود، به ما چه می‌گوید؟
امنیت اساس این گفتگوها بود. این یک اصل اساسی بود و با توجه به اینکه کشورهای عرب خلیج‌فارس تهدید ایران را بسیار مهم می‌دیدند، برجسته‌تر می‌شد.
«کاندولیزا رایس» در سال 2007 تصمیم گرفت یک ابتکار بلندپروازانه را برای حل مناقشه اسرائیل و فلسطین به راه بیندازد.
هدف او، ارائه ابتکار عمل به رهبران شورای همکاری خلیج‌فارس بود و انتظار داشت که آن‌ها به طور کامل از تلاش‌های وی در مورد مسئله فلسطین استقبال کرده و آن را تأیید کنند.
در کمال تعجب، رهبران سعودی، اماراتی، بحرینی، قطری، کویتی و عمانی علاقه چندانی به ابتکار او نشان ندادند و در عوض روشن کردند که به قول او سه اولویت دارند: «ایران، ایران و ایران».
در سال‌های پس از انقلاب بهار عربی، کشورهای خلیج‌فارس به این توافق رسیده بودند که دولت‌ها باید راهی بهتر برای پاسخگویی به نیازهای اقتصادی مردم خود بیابند.
به دست آوردن توانایی ارائه کالاهای اقتصادی بیشتر در مواجهه با چالش‌های جدید به یک ضرورت تبدیل شد.
برای توسعه یک اقتصاد مبتنی بر دیجیتال، آن‌ها نیازمند افزایش استفاده از محصولات نوآورانه بودند. اقتصادهای دیجیتالی به این معنی بود که امنیت سایبری به یک نیاز حیاتی تبدیل شد. تغییرات آب‌و‌هوایی باعث خشکسالی شد و بر امنیت آب و غذا تاکید کرد.
در تمام این زمینه ها، اسرائیل می‌توانست فناوری‌های پیشرفته‌ای را ارائه دهد. با توجه به آنچه اسرائیل می‌توانست ارائه دهد، کشورهایی مانند امارات و بحرین برای اولین بار از لاک خود بیرون آمده و شروع به همکاری عمومی کردند.
بخش دیگری از دلایلی که رهبران عرب را به طور فزاینده‌ای به تعامل با اسرائیل سوق داد، این بود که همکاری امنیتی اهمیت بیشتری پیدا کرده، زیرا شرکای عرب آمریکا به طور فزاینده‌ای متقاعد شده‌اند که این کشور در حال خروج از منطقه و اعتماد آن‌ها به آن کمتر شده است. همانطور که مقامات عرب گفتند، «اسرائیل، بر خلاف آمریکا، جایی نمی‌رود. آن‌ها قطعاً در منطقه به همان اندازه قدرتمند هستند و برعکس این کشور، دولت یهود در واقع عمل می‌کند و فقط حرف نمی‌زند.»