به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نشنال اینترست در مطلب خود به‌قلم «دیوید ال فیلیپس» نوشت: دولت بایدن، برای ترویج وحدت فراآتلانتیک تلاش نموده تا روسیه را به دلیل حمله به اوکراین مجازات و توانایی این کشور را برای تجاوز علیه سایر کشورها در آینده محدود کند.
با این حال، ترکیه که یکی از اعضای پیمان آتلانتیک شمالی(ناتو) محسوب می‌شود، متحدی نامطمئن است.
ترکیه از روسیه به دلیل حمله به اوکراین انتقاد کرد، اما از پیوستن به تحریم‌های چندجانبه با هدف محدود کردن توانایی کرملین به منظور تامین مالی و راه‌اندازی جنگ خودداری نمود.
تجارت با روسیه برای ترکیه تصمیمی خطرناک است. بانک‌های خصوصی و دولتی ترکیه ممکن است با نظارت بین‌المللی و احتمال مجازات‌های شدید برای نقض تحریم‌های روسیه مواجه شوند.
«رجب طیب اردوغان» بر حفظ روابط اقتصادی ترکیه با روسیه متمرکز است. ترکیه پنجمین بازار بزرگ صادرات روسیه و همچنین روسیه دهمین بازار بزرگ ترکیه است. گردشگری روسیه با سفر 7 میلیون روسی در سال 2019 به اقتصاد ترکیه کمک شایانی کرد.
علاوه بر این، ترکیه از پیوستن به اعضای ناتو که تجهیزات نظامی به اوکراین می‌فرستند، خودداری می‌کند. از آنجایی که شهرهای اوکراین با موشک و سیل حملات نیروی هوایی بمباران شدند، ترکیه پیشنهاد واشنگتن برای انتقال سامانه‌های اس-400 روسیه به پدافند هوایی اوکراین را رد کرد.
آنکارا همچنین از ارسال سایر تسلیحات دوران شوروی که می‌تواند به دفاع از خود اوکراین کمک کند، خودداری کرد.
سامانه اس-400 نقطه دردناکی در روابط آمریکا و ترکیه است. در همین حال، روسیه به ساخت آکویو، نیروگاه هسته‌ای ترکیه در استان مرسین کمک می‌کند. سرمایه‌گذاری روسیه هزینه 20 میلیارد دلاری را پوشش می‌دهد و اردوغان متعهد به ساخت دو نیروگاه جدید است که جاه‌طلبی‌های هسته‌ای ترکیه را با کمک روسیه نشان می‌دهد.
اتحادیه اروپا تحریم‌هایی را علیه 217 فرد و 18 نهاد از جمله ممنوعیت کامل چهار بانک روسی تصویب کرد.
به علاوه، ارتباط بانک‌های روسیه با سوئیفت، سیستم بین‌المللی پردازش پرداخت‌ها قطع شد. علاوه بر این، «گروه 7» اخیراً تحریم‌های مسافرتی و بانکی را علیه 2 هزار و 600 مقام روسی و بلاروسی و همچنین مدیران شرکت گازپروم اعلام کرد.
بدون توجه به هزینه تجارت با حلقه معتمدین «ولادیمیر پوتین» اردوغان به دنبال گسترش نفوذ منطقه‌ای ترکیه از طریق ایفای نقش میانجی بین روسیه و اوکراین است.
از آنجایی که این دو کشور اوراسیایی توسط دیکتاتورها اداره می‌شوند، منطقی است که روسیه و ترکیه دارای همسویی استراتژیک مشخصی باشند.
تمرکز قدرت‌های سیاسی و مالی در دستان مقامات اطلاعاتی سابق است. اردوغانیسم، نوعی اقتدارگرایی پوپولیستی است.
در هسته خود فاسد، ملی‌گرایی افراطی و تبعیض‌آمیز نسبت به اقلیت‌های قومی و مذهبی است. در هر دو کشور، دولت به جای خدمت به رأی‌دهندگان، برای پیشبرد منافع شخص رهبران در حال تلاش است.
ترکیه بر سر دوراهی قرار گرفته است. در یک مسیر، اصلاحات یا مدارا با کسانی است که خواهان یک ترکیه واقعاً دموکراتیک هستند که به اقلیت‌ها و حقوق بشر احترام می‌گذارد. از سوی دیگر، دزدسالاری و نقض حقوق بشر نیز مسیر دیگری است که باید دید کدام گزینه انتخاب خواهد شد.