به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه آسیا تایمز در یادداشت خود به‌قلم «کریستوفر فیتزجرالد» نوشت: سه سال از قدرت گرفتن طالبان در افغانستان می‌گذرد و این گروه در اوج قدرت خودش است و با هیچ چالش مشروعی برای حاکمیت خود روبرو نیست که بسیاری از جامعه بین‌المللی با آن دست و پنجه نرم نمی‌کند.
اعتماد طالبان به‌طور کامل نشان داد که این سالگرد را با یک رژه نظامی که شامل هواپیماهای جنگنده و تسلیحات پس از خروج عجولانه ائتلاف به رهبری آمریکا از افغانستان در ماه آگوست سال 2021 بود، تجلیل کرد. این نمایش سیلی آشکاری به صورت واشنگتن بود.
طالبان همچنین توانسته‌اند با همسایگان خود روابط برقرار کنند که فاصله زیادی با وضعیت نابسامان این گروه در اولین دوره قدرت آن دارد. در این رژه دیپلمات‌های چینی و ایرانی حضور داشتند. «عبدالله آریپوف» نخست‌وزیر ازبکستان در ماه آگوست برای گفت‌وگوهای سطح بالا از کابل دیدار کرد.
این اتفاق پس از آن صورت می‌گیرد که چین در ماه ژانویه به اولین کشوری تبدیل شد که رسماً میزبان یک فرستاده طالبان بود و پس از آن که پکن در ماه دسامبر گذشته سفیر خود را در کابل تعیین کرد.
زنان همچنین با فرهنگ خشونت شدید روبرو هستند. در ماه مارس، طالبان اعلام کرد که سنگسار به‌عنوان مجازات به افغانستان باز خواهد گشت.
این گروه تنها هفته گذشته دستور سنگسار یک زن را در ولایت بلخ صادر کرد. پروژه شاهد افغان مرکز تاب‌آوری اطلاعات، با گزارش بیش از 300 مورد از زنان کشته‌شده توسط مردان از زمان به دست گرفتن قدرت توسط طالبان، ادعا می‌کند که در مورد خشونت مبتنی بر جنسیت «گوشه ای از مشکلات» است.
وضعیت زنان در افغانستان به قدری بد است که سازمان ملل متحد آن را «بدترین وضعیت جهان» اعلام کرد و طالبان را به آپارتاید جنسیتی متهم کرد.
برای طالبان ناامیدکننده است، رفتار آن‌ها با زنان همچنان مانعی برای شناخت گسترده‌تر است. حتی چین از مشروعیت بخشیدن به رژیم تا زمانی که شیوه رفتار با زنان را بهبود بخشد، خودداری کرده است.
افغانستان همیشه مشکلات خود را داشته است؛ اما طالبان مشکلات خود را با به ستوه آوردن زنان، پناه دادن به تروریست‌ها و درگیری با همسایگان ایجاد می‌کنند.
در حالی که بحران بشردوستانه را می‌توان به گردن غرب نیز انداخت، امتناع طالبان از پذیرفتن حقوق بشر نشان می‌دهد که تمایلی به حل مشکلاتی که افغان‌ها با آن روبرو هستند ندارند.
از نزدیک نگاه کنید، طالبان یک ببر کاغذی (کشوری که در ظاهر خطرناک و تهدیدکننده به نظر می‌رسد اما در عمل بی‌اثر و در برابر چالش تاب نمی‌آورد) هستند که برای جبران حکومت بدشان بر وحشیگری تکیه می‌کنند.
کشته شدن اخیر چهار ستیزه جوی طالبان در کابل توسط جبهه آزادی افغانستان به موقع یادآوری می‌کند که طالبان بسیار ضعیف‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد و مخالفانی در افغانستان دارد.
حکومت‌های فاقد مشروعیت در افغانستان قبل از اینکه توسط رقبای داخلی یا قدرت‌های خارجی کنار زده شوند، دوام نمی‌آورند.
طالبان باید این را به خاطر داشته باشند که وارد چهارمین سال قدرت خود می‌شوند. برای به دست آوردن مشروعیتی که میل و نیاز دارند، باید آن را با حکومت مسئولانه و انسانی به دست آورند.
اگر طالبان این درس را یاد نگیرند، ممکن است گروه خود را در چالش و مشکل بیابند.