به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه هاآرتص در یادداشت تازه خود به‌قلم «زوی بارل» نوشت: قایق‌های ماهیگیری متروکه در کنار رودخانه دجله در عراق صف کشیده‌اند. در ایران، دریاچه ارومیه که زمانی 140 کیلومتر طول داشت، امروزه بیشتر شبیه یک گودال است.
کامیون‌های حامل مخازن آب بین روستاهای کردستان عراق تردد می‌کنند و اعتراض‌هایی در جنوب این کشور علیه ایران به دلیل قطع کردن آب عراق وجود دارد. همه این‌ها تنها بخشی از تهدیدی برای شعله‌ور شدن درگیری بین عراق، ایران و ترکیه است.
عراق مدعی است که تهران آب‌های شاخه‌هایی که دجله را تغذیه می‌کنند، منحرف نموده و بدون در نظر گرفتن نیازهای این کشور، سدهایی می‌سازد. هفته گذشته، عراق اعلام کرد که قصد دارد به دادگاه بین‌المللی در لاهه شکایت کند.
در میان این اتهامات، عراق می‌گوید که ایران از آب به‌عنوان ابزاری سیاسی استفاده می‌کند که هدف آن‌ها تحت فشار قرار دادن پارلمان عراق برای انتخاب رئیس‌جمهور مورد علاقه تهران است.
توقف آبرسانی به منطقه بصره در جنوب عراق باعث اعتراضات بزرگی شد که ثبات دولت را به خطر انداخت. ایران به نوبه خود مدعی است که مشکل این است که عراق منابع آبی خود را به درستی مدیریت نمی‌کند.
ایران هفته گذشته از ترکیه به دلیل ادامه سدسازی بر روی دجله انتقاد و این کشور را متهم کرد که از کنترل خود بر منابع آبی برای اعمال فشار سیاسی استفاده می‌کند.
«حسین امیرعبداللهیان» -وزیر امور خارجه ایران- در نطق خود در مجلس اعلام کرد که «ساخت سدهای ترکیه بر روی رودخانه آرا که بین ایران و ترکیه مشترک است، از نظر جمهوری اسلامی قابل قبول نیست.»
وی تا آنجا پیش رفت که مدعی شد سدها امنیت ملی ایران را تضعیف خواهند کرد. ایران نمی‌تواند از ترکیه به دلیل نقض کنوانسیون سال 1997 سازمان ملل متحد درباره آبراهه‌ها شکایت کند، زیرا ترکیه هرگز این توافق را امضا نکرده است.
با افزایش تنش‌ها که با تغییرات آب‌و‌هوایی همراه شده است، هیچ‌کس نمی‌تواند مطمئن باشد که در دهه آینده ما شاهد جنگ بر سر آب نخواهیم بود.