به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه اویل پرایس در یادداشت خود به‌قلم « جیمز دورسو» نوشت: فرانسه، آلمان و بریتانیا گفته‌اند که با شرکای خود در مورد «تداوم تشدید تنش هسته‌ای ایران و عدم همکاری آن» رایزنی خواهند کرد و سازمان ملل هم از تمامی طرف‌ها خواسته در صورت لزوم از خود انعطاف‌پذیری نشان دهند.
رئیس سازمان جاسوسی اسرائیل(رژیم صهیونیستی) گفت که دولت یهود «بیکار نخواهد نشست» تا ایران برنامه هسته‌ای خود را پیش ببرد.
آن پارسی‌های مغرور هرگز اجازه نمی‌دهند کره شمالی خیره‌سر و پاکستان پرآشوب نسبت به آن‌ها دست برتر را داشته باشند.
رهبران ایران دیدند که چه بر سر معمر قذافی آمد و چگونه او برنامه هسته‌ای خود را در سال 2003 پایان داد، اما در سال 2011 کشته شد و فکر می‌کنند که تسلیحات هسته‌ای کشورشان را از حمله مصون نگه می‌دارد.
رهبران ایران پیش‌بینی می‌کنند که اگر هم توافقی به دست آید، قبل از اینکه جوهر قرارداد خشک شود، آمریکا و اتحادیه اروپا تحریم‌های بیشتری را وضع خواهند کرد.
شاید پایان یافتن مذاکرات روز غمناکی را برای هتلداران در وین رقم بزند، اما ایران موارد زیادی در فهرست خود دارد که «باید انجام دهد.»
نخست اینکه، کار را بر روی برنامه هسته‌ای ادامه دهید، اما پایین‌تر از حدی باشد که اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را مجبور به حمله کند. اقدامات بزرگی با وجود تحریم‌ها انجام شده، اما شاید وقت آن فرا رسیده که برخی از دانشمندان و مهندسان به پروژه‌های عمرانی بپردازند تا اقتصاد ضعیف را بهبود بخشیده و آن را برای چین جذاب‌تر کنند.
در این راستا، کار را بر برنامه موشکی خود ادامه دهید که به‌عنوان «بزرگ‌ترین و متنوع‌ترین زرادخانه موشک‌های بالستیک در منطقه» توصیف می‌شود.
برنامه دفاعی ایران اخیرا با پرتاب ماهواره سنجش از راه دور خیام تقویت شده که احتمالا برای رصد مخالفان جمهوری اسلامی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
جمهوری‌های آسیای میانه، ایران را کریدور صادراتی بالقوه به هند و خلیج‌فارس می‌بینند که اگر مسیر تجاری آسیای میانه به افغانستان و پاکستان راه‌اندازی نشود، این مسیر می‌تواند نقشه دوم باشد.
علاوه بر این، ایران بازار بزرگ و جوانی در حدود 85 میلیون نفر دارد و امیدوار است تجارت خود را با ازبکستان که یکی از تولیدکنندگان برجسته در زمینه کشاورزی است، چهار برابر کند.
عقب‌نشینی آمریکا می‌تواند تاییدی بر استراتژی «محور مقاومت» باشد و به نظام این جسارت را ببخشد که به تضعیف آمریکا ادامه داده یا به چین این فرصت را بدهد تا از خاک آن برای نظارت بر نیروهای آمریکایی در منطقه استفاده کند.
جمهوری اسلامی باید بر کریدور بین‌المللی شمال به جنوب تمرکز کند که هند، ایران، آذربایجان، روسیه، آسیای میانه و اروپا را به یکدیگر متصل می‌کند و از سوی ناظران این کشور به‌عنوان «مسیر ضد تحریم» توصیف شده که «هزینه حمله و نقل در آن 30 درصد ارزان‌تر و 40 درصد کوتاه‌تر از مسیر سنتی از طریق کانال سوئز است.»
تهران می‌تواند حمایت از حزب‌الله و «وزارت انرژی» لبنان را انتخاب کند. لبنان و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) بر سر مرزهای دریایی با یکدیگر مناقشه دارند، زیرا این مرز سهم آن‌ها را از میدان‌های گاز طبیعی سودآور در شرق مدیترانه تعیین می‌کند.
رهبران ایران اهدافی دارند که توضیح آن‌ها روشن، اما دستیابی به آن‌ها دشوار است. این اهداف ترویج تجارت منطقه‌ای است که به‌رغم اینکه هدف تحریم‌ها فشار وارد کردن بر مردم ایران است تا با فقیر ساختن‌شان آن‌ها را وادار به شورش کند، به بهبود وضعیت بعد از کووید کمک می‌کند.