به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه اوراسیا ریویو در مطلبی به‌قلم «آمنه انصار» نوشت: پس از دهه‌ها درگیری، دو کشور بزرگ سنی و شیعه روابط دیپلماتیک خود را احیا کردند و پیمان بین دو قدرت منطقه‌ای کلیدی غرب‌آسیا، به شگفت‌انگیزترین رویداد سال تبدیل شد.
روابط عربستان و ایران در جریان بهار عربی سال 2011 تیره‌تر شد و این دو کشور در سال 2016 پس از حمله ایرانیان به سفارت عربستان در تهران، ]که به‌منظور انتقام گرفتن از اعدام روحانی برجسته شیعه، نمر باقر النمر توسط سعودی‌ها بود[ روابط دیپلماتیک خود را به‌طور کامل قطع کردند.
اما نکته اصلی شرایط و شکل میانجیگری میان این دو کشور بود، با نفوذ فزاینده پکن دروازه‌ای برای ثبات منطقه‌ای و اقتصادی در آسیای جنوبی و مرکزی باز شد.
این به معنای منافع بزرگ برای پاکستان است. این منافع به خاطر موقعیت ژئواستراتژیک پاکستان و روابط دیپلماتیک با عربستان، چین و ایران است که او را به یک ذینفع غیرمنتظره از پیمان صلح عربستان و ایران تبدیل می‌کند.
پاکستان و ایران مکمل‌های ژئوپلیتیکی مشترکی دارند و در مواقع بحران یا تهاجم، یک مکمل استراتژیک برای یکدیگر فراهم می‌کنند.
پاکستان از یک بحران شدید انرژی و اقتصادی رنج می‌برد که منجر به قطع کامل برق به مدت چند هفته در بخش‌های خاصی شده و فعالیت صنایع مختلف او نیز متوقف شده است.
از آنجایی که عربستان و ایران تولیدکنندگان عمده نفت هستند و پروژه‌های مختلف برنامه ششم توسعه را آغاز کرده‌اند.
پیمان صلح بین آن‌ها می‌تواند راه‌هایی را برای پاکستان برای همکاری در طرح‌های مختلف انرژی باز کند و از سرمایه‌گذاری‌های مشترک برای ارتقای انرژی و توسعه اقتصادی پاکستان استفاده کند.
او می‌تواند از ذخایر طبیعی ایران، با کمک چین یا عربستان، برای تأمین نیازهای انرژی خود استفاده کند.
انتظار می‌رود ائتلاف عربستان و ایران منجر به ثابت ماندن قیمت جهانی نفت شود و پاکستان نیز به‌عنوان یک کشور واردکننده نفت، می‌تواند از این امر سود زیادی ببرد و به ثبات اقتصادی و کنترل تورم خود کمک کند. علاوه بر این، تنش‌زدایی بین پادشاهی عربستان و ایران منجر به ثبات منطقه‌ای می‌شود و با کنترل جریان‌های پناه‌جویان، تروریسم فرامرزی و فرقه‌گرایی، ثبات و امنیت داخلی پاکستان دوباره برقرار می‌شود. ثبات منطقه‌ای حاصل از پیمان صلح، همچنین کار بر روی توافقنامه تجارت آزاد بین پاکستان و ایران را تسریع خواهد کرد.
جغرافیای پاکستان فرصت‌های گسترده‌ای را برای ارتباط منطقه‌ای فراهم می‌کند. توسعه زیرساخت‌ها و ابتکار کمربند و جاده، پاکستان، چین، عربستان و ایران را به هم وصل می‌کند و نه‌تنها چشم‌انداز اقتصادی منطقه را ارتقا می‌دهد، بلکه جهان اسلام را نیز باهم هماهنگ می‌کند و روابط صمیمانه با سایر کشورها را توسعه می‌دهد. عضویت عربستان در سازمان همکاری شانگهای نیز (SCO) یک رویداد مهم در سیاست منطقه محسوب می‌شود. روابط دیپلماتیک بین عربستان و پاکستان پرتو امیدی در حل مناقشه کشمیر بین پاکستان و هند نیز است، زیرا پادشاهی از موضع پاکستان در مورد کشمیر در پلتفرم‌های مختلف بین‌المللی حمایت کرده و نفوذ زیادی در منطقه جنوب آسیا دارد.
تمام این موارد بستگی به این دارد که ایران و عربستان به تقویت روابط خود و حل و فصل مسائل دوجانبه مانند درگیری شیعه و سنی و سیاست هویتی ادامه داده و همچنین اسلام‌آباد بتواند روابط با دو کشور را به نفع خود حفظ کند.