به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، اندیشکده بنیاد هریتچ در یادداشتی به‌قلم «رابرت پیترز» نوشت: آمریکا در حال ورود به دوره جدیدی از بی‌ثباتی هسته‌ای با روسیه و چین است.
در این دوره، انگیزه‌های مسکو و پکن برای استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در زمان درگیری ممکن است افزایش یابد.
با توجه به این شرایط، آمریکا باید اطمینان حاصل کند که سیاست‌ها، برنامه‌ها و توانایی‌های مناسبی برای بازدارندگی روسیه و چین دارد.
حتی در یک درگیری کاملاً متعارف، رقیب آمریکا از برتری در سیستم‌های میدان هسته‌ای میدان برخوردار است، سیستم‌هایی که می‌توانند کلاهک‌ها را به اهدافی در چند 100 تا چند هزار مایل دورتر برسانند که دشمن برتری قاطعی خواهد داشت.
با ترکیب این واقعیت، زرادخانه هسته‌ای کنونی آمریکا برای جلوگیری از تجاوز و اجبار هسته‌ای از سوی یک بازیگر واحد: اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شد. این امر قواعد بازدارندگی در دوران جنگ سرد را واضح‌تر و درک آن را آسان‌تر کرد.
در دنیای امروز همه چیز متفاوت است. آمریکا باید نه یک بلکه دو همتای هسته‌ای خود و همچنین زرادخانه هسته‌ای در حال گسترش کره شمالی را تعیین کند و امروز، زرادخانه میراث ما به سادگی قابلیت‌های متنوع و پیشرفته لازم برای جلوگیری از تهاجم و ایجاد ثبات در دنیای چندقطبی فزاینده ما را ندارد.
واشنگتن باید با توسعه برنامه‌ها، سیاست‌ها و قابلیت‌های مورد نیاز برای بازدارندگی مؤثر روسیه و چین از استفاده از سلاح‌های هسته‌ای در زمان‌های بحران و درگیری حاد، به این موضوع رسیدگی کند.
این امر تا حدی به این دلیل است که بسیاری از سیاست‌گذاران هنوز میزان یا فوریت مشکل را درک نمی‌کنند.
در حالی که یک حس کلی وجود دارد که نظم تهاجم به امنیت جهانی در حال رسیدن به نقطه عطف است از روسیه در اوکراین گرفته تا موضع تهدیدآمیز فزاینده چین در قبال تایوان تعداد کمی از نقش زرادخانه‌های هسته‌ای در چشم‌انداز فعلی را درک می‌کنند.
علاوه بر این، نقاط روشن در چشم‌انداز تاریک امنیتی از متحدان و شرکای خود در اروپا و اقیانوسیه هند و اقیانوس آرام گرفته تا تهاجم روسیه که برای مسکو بسیار گران تمام می‌شود.
طی چند سال گذشته تغییرات چشمگیری در چشم‌انداز هسته‌ای رخ داده است. برای شروع، روسیه از سال 2008 زرادخانه هسته‌ای خود را گسترش داده و تنوع بخشیده است و به آن طیفی از کلاهک‌های مختلف با قابلیت‌های عملکردی در سیستم‌های مختلف داده است.
علاوه بر این، خروج روسیه از پیمان استارت نو و عدم تمایل مکرر چین به بحث در مورد محدودیت‌های تسلیحات هسته‌ای به این معنی است که هیچ محدودیتی در زرادخانه هسته‌ای روسیه یا چین وجود ندارد.
علاوه بر این، تهاجم روسیه به اوکراین، تمایل و توانایی ظاهری چین برای حمله به تایوان، تجدید نگرانی در مورد بمب ایران و گسترش زرادخانه هسته‌ای کره شمالی، همگی حاکی از یک محیط امنیتی تحقیرآمیز جهانی است.
واشنگتن همچنان برنامه نوسازی هسته‌ای را دنبال می‌کند که در سال 2010 آغاز شد و به سادگی کلاهک‌های موجود را با کلاهک‌های تازه تولید‌‌‌‌‌‌‌شده جایگزین می‌کند.
هیچ سیستم یا قابلیت جدیدی برای رسیدگی به محیط امنیتی در حال تغییر تولید نمی‌شود؛ به عبارت دیگر، مستبدان در پکن، مسکو، پیونگ یانگ و احتمالاً تهران در حال رقابت در یک رقابت تسلیحات هسته‌ای هستند.