به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه پارلمان در یادداشت خود به‌قلم «رالوکابسلی» نوشت: رومانی کار بر روی ارتقای یک پایگاه هوایی را آغاز کرده است تا به مرکز اصلی عملیات ناتو تبدیل شود و توازن قوا را در دریای سیاه تغییر دهد که می‌تواند در هر درگیری آینده در منطقه و فراتر از آن نقشی اساسی داشته باشد.
«آنجل تیلور» وزیر دفاع در ژوئن امسال گفت: «پایگاه هوایی میهایل کوگالنیچانو [MKAB]، در نزدیکی بندر کنستانتا در دریای سیاه، از سال 1999 با عملیات ناتو مرتبط بوده است.
در سال 2019، وزارت دفاع رومانی برنامه‌هایی را برای ارتقای این تأسیسات به پایگاه‌های جت‌های جنگنده و پهپادهای پیشرفته و همچنین میزبانی از به 10 هزار سرباز ناتو با هزینه 2.5 میلیارد یورو اعلام کرد. کار اکنون آغاز شده است.»
در حالی که زمان این طرح‌ها پیش از تهاجم تمام‌مقیاس روسیه به اوکراین در سال 2022 است، توسعه این پایگاه که تنها در 400 کیلومتری سواستوپل، بندر اصلی کریمه تحت اشغال روسیه قرار دارد.
اگر نیروهای ناتو درگیر این نبرد شوند، توانایی عملیاتی ناتو را افزایش خواهد داد و می‌تواند روسیه را از تشدید تنش باز دارد.
«اوآنا پوپسکو زمفیر» مدیر مرکز گلوبال فوکوس، یک اندیشکده مستقل در بخارست، می‌گوید که این پایگاه برای پاسخ به طیف وسیعی از تهدیداتی که ممکن است ناتو با آن‌ها مواجه شود، موقعیت ایده‌آلی دارد.
او می‌گوید: رومانی تنها کشور [هم‌مرز با دریای سیاه] است که هم یکی از اعضای ناتو و هم اتحادیه اروپا است که در سیاست خارجی و امنیت با هر دو سازمان هماهنگ عمل می‌کند.
بلغارستان برای رهایی کامل از نفوذ روسیه تلاش کرده است، در حالی که ترکیه، به‌رغم اینکه تأثیرگذارترین بازیگر ناتو در دریای سیاه است، بازی پیچیده‌ای را انجام می‌دهد که هم اتحادیه اروپا و هم ناتو را به خطر می‌اندازد.
پوپسکو زمفیر می‌گوید: «میهایل کوگالنیچانو همچنین می‌تواند به‌عنوان پایگاه عملیات برای سایر درگیری‌ها در منطقه وسیع‌تر مورداستفاده قرار گیرد. به استثنای ترکیه، ما به صحنه‌های عملیاتی موجود و بالقوه نزدیک‌تریم.»
اگر حمله‌ای از کریمه، روسیه یا یک منطقه غرب‌آسیا انجام شود، ما زمان کافی برای واکنش داریم.
در عین حال، به‌اندازه‌ای نزدیک هستیم که بدون نیاز به سوخت‌گیری در هوا یا زمین، اولین نقطه عزیمت برای پروازها باشیم. این مسئله ما را به سکوی پرتاب بالقوه‌ای برای عملیات دفاعی تبدیل می‌کند.
نیروهای ناتو در حال حاضر نمایش بازدارندگی خود را آغاز کرده‌اند: نیروی هوایی آمریکا ماه گذشته دو فروند بوئینگ بی-۵۲ استراتوفورترس را به پایگاه پرواز داد.
با برد جنگی بیش از 14 هزار کیلومتر، بمب‌افکن استراتژیک جنگ سرد می‌تواند به‌راحتی از میهایل کوگالنیچانو به اهداف احتمالی در سراسر روسیه، آسیای میانه و غرب‌آسیا برسد.
کارشناسان می‌گویند که از نظر دیپلماتیک، توانایی افزایش‌یافته ناتو برای انتقال قدرت به دریای سیاه می‌تواند از پیشنهادات دسترسی ناتو در آینده برای مولداوی یا خود اوکراین حمایت کند، زیرا این ائتلاف به احتمال زیاد عضوی را می‌پذیرد که از دفاع از آن مطمئن است.
سباستین برونز، محقق مؤسسه سیاست امنیتی در دانشگاه کیل آلمان، می‌گوید: آرزوهای اوکراین برای عضویت در ناتو با نقش فزاینده رومانی در امنیت دریای سیاه تقویت می‌شود.
برای امنیت مولداوی، رومانی به‌عنوان یک متحد کلیدی عمل می‌کند و حمایت همه‌جانبه‌ای را ارائه می‌دهد.
مقامات روسی که گسترش پایگاه‌های ناتو را تهدیدی مستقیم برای امنیت خود می‌دانند، اخیراً تهدیدهای خود را برای تلافی با ادامه پروژه افزایش داده‌اند.
بر اساس گزارش‌های خبری، آندری کلیموف، سناتور روس در ماه مارس گفت: هرچه پایگاه ناتو بزرگ‌تر باشد و «به مرزهای روسیه نزدیک‌تر باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که در میان اولین اهداف حملات تلافیجویانه قرار گیرد.»
هیچ منفعتی برای رومانی از این امر وجود نخواهد داشت و تهدیدهای بیشتری وجود دارند. این یک واقعیت است.
این اولین بار نیست که رومانی با تهدیدات روسیه به دلیل افزایش امنیت روبرو می‌شود. در سال 2016، زمانی که رومانی یک سامانه پدافند موشکی آمریکا را در پایگاه نظامی دووسلو که همچنین در دریای سیاه قرار دارد، نصب کرد، ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه هشدار داد که استقرار موشک‌های آمریکا در کشورهای همسایه مانند رومانی منجر به اقدامات تلافیجویانه روسیه خواهد شد.
وی تأکید کرد که روسیه به هرگونه تهدیدی که متوجه امنیت این کشور شود پاسخ خواهد داد و اشاره کرد که می‌توان اقدامات متقابل نظامی علیه تأسیسات ناتو در منطقه انجام داد. از آن زمان، روسیه مستقیماً تنش‌های نظامی با رومانی را تشدید نکرده است، اما به تقویت پتانسیل تهاجمی جناح غربی خود ادامه داده است، روندی که از سال 2015 آغاز شد.
صرف‌نظر از این، رومانی برای تقویت توانایی‌های نظامی خود تلاش کرده است: این کشور در سال 2024 رکوردشکنی 19 میلیارد یورو را به بودجه دفاعی خود اختصاص داده است که حداقل 20 درصد آن بر روی دستیابی به تجهیزات مدرن متمرکز شده است، یعنی فراتر از هدف هزینه ناتو که 2 درصد تولید ناخالص داخلی است.