به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه ناینتین فورتی فایو در یادداشت خود به‌قلم «مایکل روبین» نوشت: 45 سال پیش، کنگره آمریکا یک تحریم تسلیحاتی بر قبرس اعمال کرد. در اصلاحیه این قانون آمده است: «اقلام دفاعی با منشأ آمریکا را نمی‌توان در قبرس، ترکیه یا یونان استفاده کرد».
منطق تحریم تسلیحاتی دو جنبه داشت: انکار تسلیحات به منظور تشویق دیپلماسی و اجتناب از یک رقابت تسلیحاتی منطقه‌ای.
این امر شکست خورد. تحریم نه تنها قبرس را به دلیل تهاجم ترکیه بیش از یک دهه قبل مجازات کرد، بلکه دیپلماسی بعدی نیز به جایی نرسید.
ترکیه به سادگی اشغال خود را دو چندان کرد. امروز ترکیه از قدرت نظامی خود برای اشغال بخش‌هایی از سوریه و عراق استفاده می‌کند، یونان را تهدید می‌کند و پاکسازی قومی کردها، ایزدی‌ها و ارمنی‌ها را دنبال می‌کند.
« اگمن باغیس» -یکی از نزدیک‌ترین مشاوران رجب طیب اردوغان- و سفیر وی در پراگ، حتی تهدید کرد که علیه آمریکایی‌ها از زور استفاده خواهد کرد.
این کشور حتی یک پایگاه پهپادی در یک باند هوایی در شمال قبرس اشغالی ایجاد کرده است که از آنجا می‌تواند بیشتر مناطق مدیترانه شرقی را تهدید کند.
همانطور که دولت بایدن آینده تحریم را در نظر می‌گیرد، زمان آن فرا رسیده است که اقدامات بیشتری انجام داده و قبرس را مسلح کنیم.
دلایل انجام این کار، چندگانه است.
اول، به اوکراین کمک می‌کند. به دلیل تحریم یکجانبه آمریکا، بسیاری از تسلیحات قبرس امروز با منشاء شوروی یا روسیه است.
گارد ملی این کشور هنوز از تفنگ‌های روسی و نارنجک‌های راکتی استفاده می‌کند. تانک‌ها و خودروهای جنگی پیاده نظام روسی را هدایت می‌کند و هلیکوپترهای روسی را به پرواز در می‌آورد.
توپخانه قبرس روس، یوگسلاوی یا از جاهای دیگر بلوک شرق سابق است. در حالی که گزارش شده است که اسرائیل گنبد آهنین خود را به این جزیره ارائه می‌کند، بسیاری از پدافند هوایی موجود قبرس نیز منشأ روسی دارد.
انجام این کار منافع ملی آمریکا را برآورده می‌کند. همانطور که اردوغان ترکیه را از غرب دور کرده است، قبرس به طور کامل و بدون پیش‌شرط، غرب را در آغوش گرفته است و سزاوار حمایت بی‌دریغ واشنگتن است.
مسلح کردن قبرس نیز برای تعادل لازم است.
جمعیت کل قبرس تنها حدود 1.3 میلیون نفر است. این کشور به‌سادگی نمی‌تواند سیستم‌های تسلیحاتی بخرد.
با این حال، نتیجه مالی نباید تنها مورد توجه باشد. به هر حال، دفاع از نظم لیبرال در برابر دولت‌های تجدیدنظرطلب مانند روسیه و ترکیه ارزان نیست.