به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، « آبیناف پاندیا» یادداشتی در روزنامه نشنال اینترست منتشر کرد که در آن آمده است: در حال حاضر روابط استراتژیک هند با آمریکا زیر سؤال رفته است و برخی معتقدند که این کشورها به دلیل اعتقاد مشترکشان به اقتصاد بازار آزاد، حقوق بشر، لیبرالیسم، نظم جهانی مبتنی بر قوانین، آزادی بیان و دموکراسی، متحدان طبیعی هستند.
پس از فروپاشی شوروی، هند و آمریکا دلایل کمتری برای دور ماندن از هم به دوران جنگ سرد داشتند.
امروزه دو کشور روابط اقتصادی، دفاعی و استراتژیک قوی دارند و هند چندین قرارداد امضا کرده است. آمریکا می‌تواند فناوری‌های حیاتی در علم، فضا و دفاع را به هند ارائه دهد.
«جان مرشایمر» دانشمند علوم سیاسی آمریکایی پیشنهاد می‌کند که ظهور چین مهم‌ترین عامل برای نزدیک‌تر کردن آمریکا و هند است، زیرا هر دو کشور از قدرت اقتصادی چین، ماجراجویی نظامی و تجدیدنظرطلبی ارضی نگران هستند.
آمریکا می‌تواند اطلاعات هند، تصاویر ماهواره‌ای و برخی فناوری‌ها در ارتباطات و تدارکات را به این کشور ارائه دهد، اما مشخص نیست که آیا می‌تواند برنامه جنگ با چین را به نفع هند تغییر دهد یا خیر.
شکاف در زیرساخت‌های مرزی و قابلیت‌های دفاعی، فناوری، اقتصادی و سایبری بین هند و چین، پیروزی قاطع هند و شکست چین را دشوار می‌کند.
اتهامات رسانه‌های غربی و دولت علیه دستگاه اطلاعاتی هند در رابطه با قتل تندروهای خالصتانی (نام گروهی سیاسی و جدایی‌طلب در ایالت پنجاب هند)، این ظن را ایجاد کرده است که آمریکا می‌خواهد دستگاه اطلاعاتی ضد تروریسم هند را خنثی کند.
این امر باعث شده است تا نیت و صداقت آمریکا در ارائه پشتیبانی اطلاعاتی حیاتی علیه چین مورد تردید قرار گیرد.
«شیرشیر گوپتا» روزنامه‌نگار هندی مدعی شده است که شبکه اشتراک‌گذاری اطلاعات «فایو آیز» (اتحادیه‌ای اطلاعاتی آنگلوسفر شامل پنج کشور نیوزیلند، آمریکا، استرالیا، انگلیس و کانادا) عمداً اطلاعاتی را به رسانه‌ها به قصد مداخله در انتخابات هند منتشر می‌کند.
دهلی‌نو معتقد است که ماجراجویی چین در مرزهایش به‌منظور جلوگیری از نزدیک شدن بیش از حد هند به آمریکا است، زیرا پیوستن به آمریکا چین را بیشتر تحریک می‌کند و باعث تجاوز بیشتر می‌شود.
این استدلال مبتنی بر زمینه تاریخی است، جایی که هند به‌عنوان میانجی در جنگ کره عمل کرد و آمریکا و چین را به میز مذاکره آورد.
با این حال، چین نسبت به افزایش خوشبختی آمریکا و هند مشکوک بود و اصرار «جواهر لعل نهرو»، نخست‌وزیر پیشین هند بر بی‌طرفی را در ارزش واقعی تلقی نکرد. ا
صطکاک مرزی هند و چین در سال 1959 زمانی که «دالایی لاما» (لقبی است که به رهبر دینی بوداییان تبت داده می‌شود) به هند پناه برد، بدتر شد.
سیا کانال‌های ارتباطی با تاپتن نوربو، برادر بزرگ‌تر دالایی لاما، ایجاد کرد و چریک‌های تبتی کمپا را در کلرادو آموزش داد تا شورش را تحریک کنند.
با وجود عملیات ناموفق، پکن همچنان مشکوک به دخالت هند بود. در سال 1960، کندی، جان کنت گالبرایت را به‌عنوان سفیر خود به هند فرستاد، با این دیدگاه که هند دموکراتیک را به‌عنوان سنگری محکم در برابر چین کمونیست پرورش دهد.
گالبرایت یک بسته کمک اقتصادی یک میلیارد دلاری را برای هند تضمین کرد که هراس چینی‌ها از ورود هند و آمریکا به یک مشارکت استراتژیک با تمرکز بر ضد چین را بیشتر کرد.
بی‌اعتمادی نهفته هند به آمریکا یکی دیگر از عوامل مهمی است که مانع ارتباط هند و آمریکا می‌شود.
آمریکا نگران عقب‌نشینی دموکراتیک هند، به‌ویژه در حزب بهاراتیا جاناتا به رهبری مودی است.
سازمان‌ها و جامعه مدنی مسائلی را در مورد کاهش آزادی مطبوعات، سرکوب مخالفان، افزایش افراط‌گرایی هندوتوا و رفتار تبعیض‌آمیز با اقلیت‌ها مطرح کرده‌اند.
دیده‌بان حقوق بشر از لغو ماده 370 انتقاد کرد، در حالی که کمیسیون آزادی مذهبی آمریکا قانون اصلاح شهروندی هند را محکوم کرد.