به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در یادداشت خود به‌قلم «بروس یاندل» عنوان کرد: سفر ماه گذشته «جانت یلن» -وزیر خزانه‌داری آمریکا- به پکن باعث پیشرفت در چندین جبهه شد.
او با مقامات ارشد چینی در مورد مسائل حساس سیاست اقتصادی، از جمله تجارت، وسایل نقلیه الکتریکی (EVs) و تراشه‌ها صحبت داشت و در نتیجه ارتباطات مهم را تقویت کرد و شاید بتوان امیدوار بود که تضادها را تعدیل کند.
این سفر به چند دلیل بسیار مهم بود، اما در درجه اول به این دلیل حائز اهمیت است که آمریکا و چین، به‌رغم اختلافاتشان، هنوز به یکدیگر نیاز دارند.
از همکاری بهتر، دستاوردهای بالقوه بزرگ و معلقی وجود دارد. اما برای به دست آوردن این دستاوردها، ما باید بتوانیم اختلافات بین دو کشور را به دو دسته تقسیم کنیم که عمدتاً سیاسی هستند.
نگرانی‌ها در مورد حرکت بعدی چین در رابطه با تایوان و رفتار این کشور با حقوق معنوی و سایر حقوق مالکیت سرمایه‌گذاران خارجی احتمالاً برای مدتی به جایی نمی‌رسد.
حداقل سه فرصت برای دستاوردهای معنادار از همکاری سالم آمریکا و چین وجود دارد:
نخست، از سه ماهه اول سال 2023 و با افزایش کسری بودجه فدرال و نرخ پایین پس‌انداز خصوصی، آمریکایی‌ها بیش از تولید خود مصرف کرده‌اند.
مردم چین سالانه بسیار بیشتر از آنچه مصرف دارند، تولید می‌کنند. آن‌ها باید تولید مازاد را به مردم در جای دیگر بفروشند.
به هر حال، موضوعی که می‌توانیم روی آن توافق داشته باشیم، این است که چین چندین دهه منبع قابل‌اعتماد کالاهای مصرفی با حجم بالا بوده است.
دوم، با توجه به کسری بودجه، مالکیت خارجی بدهی دولت آمریکا اکنون در بالاترین حد خود قرار دارد.
چین، دومین خریدار بزرگ اوراق قرضه آمریکا است. ژاپن بزرگترین وام‌دهنده است. بریتانیا در رتبه سوم قرار دارد. به معنای واقعی، ما از چین برای خرید کالاهای آن‌ها وام می‌گیریم.
سوم، آمریکا و چین دستورالعمل‌های سیاست صنعتی مشابهی را اتخاذ کرده‌اند.
هر دو کشور پول مردم خود را برای یارانه دادن به تولید خودروهای الکتریکی، تراشه‌ها، سلول‌های خورشیدی و ماشین‌آلات با فناوری پیشرفته سرمایه‌گذاری می‌کنند. به نظر می‌رسد تنش‌های سردتر و گفتگوهای خونسردتر می‌تواند هر دو کشور را به کاهش روابط رقابتی سوق دهد.
به راحتی می‌توان فراموش کرد که چین با آینده‌ای چالش‌برانگیزتر از آمریکا روبرو است
. چینی‌ها با نرخ پایین زاد و ولد و کاهش شدید جمعیت دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند.
آن‌ها انتظار دارند تا سال 2050 حدود 20 درصد از نیروی کار خود را از دست بدهند.
یلن از رهبری چین خواست تا اقداماتی را انجام دهد که باعث بهبود وضعیت داخلی آن‌ها شود.
به نظر می‌رسد که میزبانان یلن حرف‌هایش را گوش می‌کردند، اما عقب رانده می‌شدند.
آن‌ها نشان دادند که چین صرفاً به نیروهای بازار پاسخ می‌دهد، در حالی که خود آمریکا تصمیم گرفته بود که این نیروها را با تعرفه‌ها و یارانه‌ها مهار کند.
این زمان مختص تسویه‌حساب و تعیین این است که چه چیزی واقعی است و چگونه می‌توان از طریق همکاری با واقعیت‌های دستاوردها سازگار شد.
اختلاف نظرها ادامه دارد، اما امیدواریم گفت‌وگو‌های دوطرفه ادامه پیدا کند.