به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نشنال اینترست در مقاله تازه خود به‌قلم «مشاهد حسین» نوشت: کمتر از یک سال پس از پایان طولانی‌ترین و فاجعه‌بارترین جنگ تاریخ آمریکا و خروج نظامی آشفته از افغانستان، ظاهراً دولت بایدن قصد دارد تا یک سیاست خارجه جدید برای مقابله با معضل چین ایجاد کند.
چهار کشور آمریکا، استرالیا، ژاپن و هند دوباره متحد شده‌اند. یک گروه جدید آنگلوساکسون، متشکل از آمریکا، بریتانیا و استرالیا ایجاد شده است.
کنگره آمریکا قانون رقابت استراتژیک با چین را با اختصاص سالانه 300 میلیون دلار به «صندوق مقابله با نفوذ چین» تصویب کرده است.
اگرچه چین بیش از 3500 مایل از اقیانوس اطلس فاصله دارد، اما اکنون دامنه ناتو به آسیا و اقیانوسیه هم رسیده است و در نشست اخیر ناتو در مادرید، رهبران چهار متحد آسیایی آمریکا به‌طور ویژه دعوت شدند: استرالیا، نیوزیلند، ژاپن و کره جنوبی. دولت بایدن همچنین یک برنامه اقتصادی را برای مقابله با ابتکار کمربند و جاده چین آغاز نموده و اتحادیه اروپا نیز با ابتکاری مشابه از آن پیروی کرده است.
با این حال، هسته اصلی سیاست خارجی آمریکا، رویکردی نظامی و امنیت محور است که قدرت چین را عمدتاً از نظر نظامی می‌سنجد.
11 سال بعد از باراک اوباما، بایدن بلاخره سیاست «محور آسیایی» رئیس‌جمهور پیشین را اجرا کرد.
در هر صورت، سیاست‌های آمریکا، چین و روسیه را به هم نزدیکتر کرده است؛ برخلاف دوران جنگ سرد که چین متحد ایالات متحده بود.
یکی از عوامل مهم پیروزی آمریکا بر اتحاد جماهیر شوروی در جنگ سرد قرن بیستم، حمایت قاطع چین از آن‌ها بود. چین، چه در افغانستان و چه در حمله ویتنام و اشغال کامبوج توسط شوروی و یا مبارزه با توسعه‌طلبی این کشور، به متحدی حقیقی برای آمریکا تبدیل شده بود.
حتی در شرایط کنونی هم موضوع مهمی که چین و آمریکا بر سر آن با یکدیگر تفاهم دارند، معضل اوکراین است.
چین تهاجم روسیه به اوکراین را تایید نکرده است، زیرا این تهاجم با سیاست خارجی چین، یعنی نقض‌ناپذیری مرزهای تعیین‌شده و احترام به حاکمیت و تمامیت ارضی کشورها در تضاد است. گرچه چین رسماً تهاجم روسیه به اوکراین را محکوم نکرده، اما آن را تایید هم نکرده است.