به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه نشنال اینترست در مطلب تازه خود به‌قلم «هارون کارچیچ» نوشت: از زمان حمله روسیه به اوکراین، چشمانداز امنیتی اروپا به سرعت در حال تغییر بوده است. هزینه‌های دفاعی در بسیاری از کشورهای اتحادیه اروپا افزایش یافته و روسیه نه تنها یکی از تحریم‌شده‌ترین کشورهای جهان است، بلکه به طور گسترده بهعنوان یک کشور منفور شناخته می‌شود.
برای بسیاری از کشورهای اروپایی، به جز مجارستان و صربستان، جانبداری بسیار آسان بوده است.
با این حال، ترکیه در موقعیت بسیار مخاطرهآمیزی قرار دارد. این پیچیدگی شامل موقعیت جغرافیایی و روابط تجاری، انرژی و نظامی آن با روسیه و اوکراین است.
تاکنون، ترکیه عمدتاً با متحدان ناتو خود در حمایت از اوکراین همگرا بوده است. علاوه بر تامین تسلیحات مرگبار اوکراین، بسفر را به روی کشتی‌های نظامی روسیه و حریم هوایی آن را به روی جت‌های روسی که به سوریه پرواز می‌کردند، بست.
با این حال، از اعمال تحریم‌ها علیه روسیه خودداری کرد، در درجه اول به این دلیل که این تحریم‌ها توسط سازمان ملل وضع نشده بود.
آنکارا در مناقشه کنونی دارای منافع آشکار اقتصادی، امنیتی و ژئوپلیتیکی است، اما مراقب است که پلهای ارتباطی با روسیه را از بین نبرد و در معمای اقتصادی گرفتار نشود. روسیه یک شریک تجاری حیاتی است که 45 درصد گاز طبیعی، 17 درصد تقاضای نفت و 70 درصد گندم خود را تامین میکند.
اهمیت اوکراین برای ترکیه کم نیست. اردوغان الحاق کریمه به روسیه در سال 2014 را محکوم کرد و از حامیان جدی تاتارهای کریمه است که تحت حاکمیت روس‌ها رنجهای زیادی را متحمل شدهاند. تجارت بین این دو و همچنین سرمایهگذاریها در حال افزایش بوده است.
در مارس 2021، «سرگئی لاوروف» -وزیر امور خارجه روسیه- گفت: «ما قویاً توصیه می‌کنیم که همکاران ترک ما وضعیت را به دقت تحلیل کنند و از دامن زدن به احساسات نظامی‌گرایانه کییف دست بردارند.»
با جنگ در اوکراین، اردوغان، دقیقاً مانند «عصمت اینونو» سلف خود در جنگ جهانی دوم، به دنبال دور نگه داشتن ترکیه از درگیری و در عین حال حداکثر کردن فضای خود برای مانور و ایجاد چارچوبی برای خودمختاری استراتژیک کشورش است.
با این حال، تهاجم روسیه به اوکراین و موضع سخت‌تر آن در شرق اروپا و دریای سیاه، واکنش ناتو را برانگیخت.