به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن افرز در مقاله تازه خود به‌قلم «ییئو» «نلسون» نوشت:از دهه 1990، چین در برابر مذاکرات کنترل تسلیحات هسته‌ای واشنگتن مقاومت کرده و در عوض زرادخانه خود را مدرن کرده و کلاهک‌های هسته‌ای خود را افزایش داده است. این اتفاق منجر به یک رقابت تسلیحاتی بی‌ثبات‌کننده در آسیا شده است، به‌طوری که کره جنوبی و ژاپن خواهان سلاح‌های هسته‌ای خود هستند.
اگر واشنگتن سریع عمل کند، می‌تواند با دعوت از کشورهای هسته‌ای جهان برای مذاکره درباره معاهده «بدون استفاده اولیه» از این امر جلوگیری کند.
اگر پکن مایل به مذاکره با حسن نیت است، واشنگتن باید به نوعی پاسخ دهد و برای یک توافق کنترل تسلیحاتی گسترده‌تر فشار بیاورد.
رویکرد اجباری در قبال چین مستلزم حمایت کره جنوبی و ژاپن است. تمایل عمومی کره جنوبی به فراتر از تضمین‌های آمریکا در مورد بازدارندگی هسته‌ای، با بیش از 70 درصد بر این باورند که کشورشان به زرادخانه هسته‌ای خود نیاز دارد.
گزارش اخیر مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی نشان داد که 61 درصد از دانشگاهیان، کارشناسان، تجار، سیاست‌مداران و مقامات از گزینه اشتراک هسته‌ای با آمریکا «در صورت لزوم» حمایت خواهند کرد.
این رویکرد میانه باعث می‌شود واشنگتن سلاح‌های هسته‌ای تاکتیکی خود را در کره جنوبی مستقر کند، کره‌ای که از سال 1991 هسته‌ای نبوده است.
در ژاپن، ایده توسعه سلاح‌های هسته‌ای زمانی غیرقابل‌تصور بود، اما در سال 2002، شینزو آبه، یکی از اعضای مجلس نمایندگان ژاپن و نخست‌وزیر ژاپن، اظهار داشت که «داشتن بمب‌های هسته‌ای تا زمانی که کوچک باشند، مطابق قانون اساسی است».
یک نظرسنجی در سال 2020 نشان داد که 75 درصد از مردم ژاپن همچنان از ممنوعیت جهانی سلاح‌های هسته‌ای حمایت می‌کنند.
تاریخچه کنترل تسلیحات نشان‌‌دهنده اهمیت سیاست‌های قهری در تأثیرگذاری بر دولت‌ها برای موافقت با مذاکرات است.
مذاکرات محدودسازی تسلیحات استراتژیک آمریکا در سال 1969 و ابتکار دفاع استراتژیک ریگان در فضا باعث شد که مسکو بین تسریع مسابقه تسلیحاتی و پیگیری کنترل تسلیحات انتخاب کند.
امروز، آمریکا می‌تواند از تهدید تسلیح کره جنوبی و ژاپن برای آوردن چین به میز مذاکره استفاده کند.
اگر پکن گفت‌وگو را رد کند، خطر تهدید هسته‌ای بزرگ‌تری را در حیاط خلوت خود ایجاد می‌کند و احتمال اشتباه، محاسبه غلط و حوادث را افزایش می‌دهد.
این مسئله می‌تواند به مذاکرات جدی برای کنترل تسلیحات منجر شود، اما تلاش‌های کم‌خطر نتوانسته جاه‌طلبی‌های پکن را تعدیل کند و رویکرد جدیدی را برای کنترل تسلیحات ضروری می‌کند.
حتی تصورات مربوط به آینده‌های هسته‌ای کابوس‌وار در برانگیختن رهبران برای مشارکت در کنترل تسلیحات در گذشته نقش داشته است.
طرح آینده هسته‌ای با هزینه‌های امنیتی شدید برای پکن ممکن است در نهایت توجه نخبگان چینی را به خود جلب کند، چیزی که تاکنون نیز رخ است.
اگر چنین رویکردی کارساز باشد، واشنگتن باید به وضوح به پکن اطلاع دهد که نوسازی هسته‌ای چین، همراه با برنامه هسته‌ای گسترش‌یافته کره شمالی، لزوماً گسترش منطقه‌ای به رهبری آمریکا را تسریع خواهد کرد.
برای این منظور، واشنگتن باید برای سئول و توکیو روشن کند که در صورتی که پکن به گسترش نیروهای هسته‌ای خود ادامه دهد، آماده بحث درباره گزینه‌های اشتراک هسته‌ای است و این موضوع باید به پکن نشان دهد که در غیاب مذاکرات هسته‌ای اساسی، درخواست‌های جناح راست نهاد سیاست خارجی آمریکا برای گسترش زرادخانه هسته‌ای آمریکا پیروز خواهد شد.
آینده‌های هسته‌ای کابوس‌وار ممکن است در حال حاضر مطرح باشد: دعوت ماه فوریه پکن چهار ماه پس از دریافت گزارش سالانه کمیسیون کنگره در مورد وضعیت استراتژیک آمریکا که به کنگره در مورد سیاست‌های هسته‌ای مشاوره می‌دهد، منتشر شد که بدترین سناریوی چین و تبانی روسیه در یک مناقشه هسته‌ای در سال 2035 را متصور بود. توصیه‌های کمیسیون برای ساخت سلاح هسته‌ای در پاسخ به سناریوی تصور‌شده بدون شک از سوی رهبران چین به‌عنوان یک تهدید تلقی شد.
البته، دولت فعلی آمریکا ترجیح می‌دهد به تعهدات خود تحت معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای که کشورهای غیرهسته‌ای را از توسعه زرادخانه منع می‌کند، پایبند باشد و موقعیت بازدارندگی خود را با سلاح‌های هسته‌ای کمتر حفظ کند؛
اما اگر پکن به توسعه زرادخانه خود ادامه دهد، واشنگتن چاره‌ای جز کنار گذاشتن این تعهدات نخواهد داشت.
به‌طور متناقض، بهترین شانس آن برای حفظ این معاهده ممکن است ابتدا اتخاذ موضعی با قدرت هسته‌ای به‌طور چشمگیری افزایش یافته باشد.
واشنگتن می‌تواند با تأکید بر عواقب توسعه زرادخانه هسته‌ای چین، این کشور را به گفت‌وگو درباره مذاکرات گسترده‌تر تشویق کند.
اگر پکن موافقت کند، باید حسن نیت خود را با اجازه دادن به شفافیت بیشتر در زرادخانه هسته‌ای چین نشان دهد. این ترتیب می‌تواند شامل روسیه، فرانسه و انگلیس باشد.
در مقابل، واشنگتن می‌تواند به پکن تعهد دهد که از گسترش سلاح‌های هسته‌ای در شرق آسیا، مانند متقاعد کردن متحدان آمریکا برای پرهیز از توسعه قابلیت‌های هسته‌ای خود، تعهد کند.
هدف این است که رقابت با چین را به‌عنوان یک تلاش مثبت، حمایت از منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای دوباره چارچوب‌بندی کنیم. آغاز گفت‌وگوی هسته‌ای جدید آمریکا و چین ممکن است آسیای شرقی را از اتمی شدن بیشتر محافظت کند.