به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مطلب تازه خود به‌قلم «هلیل کاراولی» نوشت: در 23 ژانویه، «رجب طیب اردوغان» سوئد را که درخواست آن برای پیوستن به ناتو توسط آنکارا مسدود شده است، مورد انتقاد قرار داد و گفت که این کشور نباید انتظار هیچ گونه حسن نیتی از ترکیه داشته باشد، تا زمانی که احترام به اعتقادات مذهبی مسلمانان را بیاموزد.
«خلوصی آکار» -وزیر دفاع ترکیه- سفر برنامه‌ریزی شده همتای سوئدی خود، پال جانسون، را در 27 ژانویه لغو کرد.
آکار گفت که این سفر پس از «اقدامات زشت» در سوئد «بی‌معنی» شده بود.
اشاره او به وقایع اوایل ژانویه بود، زمانی که فعالان چپ از کمیته روژاوا سوئد مجسمه اردوغان را در مقابل شهرداری در استکهلم پایتخت سوئد به دار آویختند.
سپس، در 21 ژانویه، مقامات سوئدی به یک فعال راست افراطی اجازه دادند تا در مقابل سفارت ترکیه در استکهلم تظاهرات کنند، جایی که او یک نسخه از قرآن را سوزاند.
در همان روز، فعالان چپ اعتراضی علیه تلاش ترکیه و سوئد برای پیوستن به ناتو برپا کردند و حمایت خود را از حزب کارگران کردستان که در ترکیه غیرقانونی است، اعلام کردند.
معترضان که پرچم‌های پ‌ک‌ک را حمل می‌کردند، بنری را به دست گرفتند که روی آن نوشته شده بود: «ما همه حزب کارگران کردستان هستیم».
حزب کارگران کردستان در فهرست سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا و کشورهایی مانند آمریکا و سوئد قرار دارد.
با این وجود، سوئد پناهگاه پ‌ک‌ک بوده است و این موضوع توسط سیاستمداران برجسته سوئدی تأیید شده است.
«پیتر هولتکویست» که اکتبر گذشته در پی انتخابات برکنار شد، قبل از اینکه وزیر دفاع سوئد شود، در «جشن تولد» حزب کارگران کردستان در سال 2011 شرکت کرد.
چندین سیاستمدار سوئدی دیگر به طور مشابه در رویدادهای عمومی سازماندهی شده توسط هواداران حزب کارگران کردستان شرکت کرده‌اند.
دولت سوسیال دموکرات سابق سوئد از گروه‌های کرد وابسته به پ‌ک‌ک در شمال سوریه، حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) و شاخه نظامی آن، یگان‌های حفاظت از خلق (YPG) حمایت سیاسی و مالی کرد.
برای پیوستن به ناتو، سوئد متعهد شده است که این روابط را قطع کند و قوانین خود را اصلاح کند تا فعالیت‌های حزب کارگران کردستان در خاک خود را غیرقانونی کند.
در واقع، دولت محافظه کار جدید سوئد مشتاق جلب اعتماد ترکیه بوده است و علناً از PYD و YPG فاصله گرفته است.
«اولف کریسترسون» -نخست‌وزیر سوئد- حلق‌آویز کردن مجسمه اردوغان را محکوم کرد و آن را «عمل خرابکارانه» علیه پیشنهاد سوئد در ناتو خواند.
وی همچنین اظهار داشت که سوزاندن قرآن، اگرچه قانونی است، اما «به‌شدت به منزله بی‌احترامی» است.
با این حال، همانطور که بیانیه اردوغان به وضوح نشان می‌دهد، تا زمانی که احساسات ضدترک و ضدمسلمانان در سوئد زیاد باشد، هیچ دولت ترکیه‌ای از پارلمان ترکیه درخواست نخواهد کرد که عضویت سوئد در ناتو را تصویب کند.
در حالی که دولت سوئد به تعهدات خود در قبال ترکیه در توافقنامه سه جانبه‌ای که سوئد، فنلاند و ترکیه در اجلاس ناتو در مادرید ژوئن گذشته امضا کردند عمل کرده است.
اکنون باید افکار عمومی سوئد را متقاعد کند که برآورده کردن خواسته‌های ترکیه به منزله تسلیم شدن به «فاشیسم» نیست.
با این حال، این کار آسان نخواهد بود، زیرا سایر کشورهای غربی، به‌ویژه آمریکا، به شبهه‌نظامیان کرد که سوئد روابط خود را با آن‌ها قطع کرده است، متعهد می‌مانند.
ادامه حمایت آمریکا از PYD و YPG این استدلال را تضعیف که سوئد با برآورده کردن خواسته‌های ترکیه، در حال پیوستن به دیگر دموکراسی‌های غربی در یک جبهه متحد علیه تروریسم است.
موضوع این نیست که سوئد چه می‌گوید یا چه می‌کند، بلکه مشکل اصلی این است که آمریکا چه راهبردی را پیش می‌گیرد و این راهبرد بر منافع امنیت ملی ترکیه چه تأثیری دارد.
آمریکا ستیزه‌جویان کرد وابسته به پ ک ک را که در سوریه علیه داعش جنگیده‌اند، تسلیح و تامین مالی می‌کند.
موفقیت آن‌ها در برابر داعش در زمانی که ترکیه برای مبارزه با این گروه تروریستی کار زیادی انجام نمی‌داد یکی از دلایلی است که دولت آمریکا به آن‌ها متکی است.
با این حال، آنچه که یک دارایی امنیت ملی برای آمریکاست، چیزی است که ترکیه آن را یک تهدید مهم می‌داند.
ایجاد یک دولت کرد در مجاورت مرز طولانی خود با سوریه، بوروکراسی امنیتی در آنکارا را نسبت به خطر از دست دادن کنترل ترکیه بر منطقه کردی آگاه کرده است.
حمایت آمریکا از دولت کردی، ایمان ترکیه به آمریکا را تضعیف کرده است، زیرا بسیاری از ترک‌ها آن را یک قدرت متخاصم می‌دانند.
واشنگتن حفظ اتحاد با گروه‌های کرد در سوریه را حیاتی می‌داند. این اتحاد برای ارتش آمریکا یک پایگاه ارضی را در سوریه فراهم می‌کند، پایگاهی که ممکن است در درگیری آینده با ایران مفید باشد.
به همین دلیل، بعید است که آمریکا در برابر ترکیه تسلیم شود و از آن حمایت کند.
دولت بایدن ممکن است این تصور را داشته باشد که پس از انتخابات ریاست‌جمهوری ترکیه در ماه می، می‌تواند ترکیه را برای پذیرش سوئد و فنلاند در ناتو تحت فشار قرار دهد یا آن را فریب دهد.
شاید بتوان امیدوار بود که اردوغان، در صورت انتخاب مجدد، تسلیم شود، زیرا دیگر نیازی نخواهد داشت که برای کارزار انتخاباتی خود در برابر آمریکا قدرتمند ظاهر شود یا در صورت شکست، رئیس‌جمهور جدید ترکیه مشتاق به احیای روابط با واشنگتن باشد و درخواست آمریکا را انجام دهد.
با این حال این یک دیدگاه بیش از حد خوش‌بینانه است. دست کم گرفتن عزم ترکیه برای استفاده از این فرصت برای خنثی کردن آنچه که به‌عنوان تهدید اصلی برای امنیت ملی خود می‌داند، یعنی پ‌ک‌ک و گروه‌های کردی که با پ‌ک‌ک ارتباط دارند، اشتباه است.
همچنین اشتباه است که درک نکنیم که موضع ترکیه منعکس‌کننده منافع استراتژیک بلندمدت دولت ترکیه است.