به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال در مطلب خود به‌قلم «فنار حداد» نوشت: اجماع سیاسی نخبگانی که از سال 2005 پایه هر دولت عراق بوده، در حال فروپاشی است.
این موضوع یکی دیگر از روندهای بلندمدت افزایش شکاف بین نخبگان سیاسی و مردم بوده است. این شکاف ریشه در ناکامی طبقات سیاسی در ارائه حتی ظاهری از حکمرانی خوب یا خدمات عمومی دارد.
مدت‌هاست که مشخص شده نظم سیاسی پس از سال 2003 و بازیگران حاکم بر آن دیگر کارآمدی مناسبی ندارند.
صدر خود را به‌عنوان قهرمان اصلاحات و مدافع سرسخت مردم در برابر نظام سیاسی که بخشی از آن است، معرفی می‌کند. در موارد متعدد، او پایگاه قابل‌توجه حمایت مردمی خود را برای برپایی اعتراضات دارد.
این موضوع در مانورهای صدر از زمان انتخابات اکتبر 2021 مشخص شده است. انتخابات دو اردوگاه متضاد ایجاد کرد.
یک اتحاد متکثر به رهبری صدر و از سوی دیگر، چارچوب هماهنگی به رهبری عناصر متمایل به ایران در تشکیلات سیاسی شیعه. هر دو ادعای تشکیل دولت آینده را داشته‌اند، اما هیچکدام نتوانسته‌اند این کار را انجام دهند.
پس از هشت ماه بن‌بست، صدر به نمایندگان خود دستور استعفا داد. همانطور که انتظار می‌رفت، خروج از سیاست پارلمانی به معنای چرخش به قدرت خیابانی بود. او حامیان خود را بسیج کرد تا مانع تشکیل دولت تحت رهبری چارچوب هماهنگی شود. اندکی بعد، پیروان او پارلمان را اشغال نموده و عملاً سیاست عراق را فلج کردند.
در آینده نزدیک، بدترین سناریو این خواهد بود که بن‌بست فعلی به یک درگیری مسلحانه تبدیل شود.
سناریوی دوم، توافق صدر با چارچوب هماهنگی شیعیان، یا بخش‌هایی از آن بود که او را قادر سازد جناح نوری المالکی، نخست‌وزیر سابق را به حاشیه برد.
سناریوی سوم این است که دولت موقت فعلی با پارلمان منحل‌شده تا زمان برگزاری انتخابات زودهنگام ادامه دهد.
در نهایت، صدر قاطعانه معتقد است که باید شریک ارشد در هر دولت جدید شود.
بنابراین، او اجازه نخواهد داد که چارچوب شیعیان با تشکیل دولت پیش برود و احتمالاً نخواهد گذاشت پارلمان بدون نمایندگان مستعفی خود تشکیل جلسه دهد.
محتمل‌ترین سناریو، دستیابی به نوعی توافق است. سوال این است که با ادامه بن‌بست و انتخابات جدید احتمالی، توازن قوا در سیاست عراق و به‌ویژه بین بازیگران سیاسی شیعه چگونه خواهد شد.