به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، شبکه خبری الجزیره در گزارشی به‌قلم «حمزه کارچیچ» نوشت: در 10 دسامبر، صرب‌ها برای اعتراض به دستگیری یک افسر پلیس شروع به ایجاد موانعی در شمال کوزوو، نزدیک مرز صربستان، کردند.
این مشکل به‌زودی به یک بن‌بست خطرناک بین کوزوو و صربستان تبدیل شد و پریشتینا از نیروهای حافظ صلح بین‌المللی به رهبری ناتو در کوزوو (KFOR) خواست تا مداخله کنند و بلگراد اعلام کرد ارتش خود به دلیل تنش‌ها در «بالاترین سطح آمادگی رزمی» می‌دهد.
پس از گفت‌و‌گو با «الکساندر ووچیچ» -رئیس‌جمهور صربستان- و دریافت ضمانت از مقامات کوزوو مبنی بر عدم دستگیری آن‌ها در مورد این حادثه، معترضان در نهایت در 29 دسامبر شروع به برچیدن موانع کردند.
با پایان انسداد جاده‌ها و بازگشایی گذرگاه‌های مرزی، به نظر می‌رسید که بحران به پایان رسیده است.
اما حادثه‌ی دسامبر اولین حادثه‌ای نبود که تقریباً صربستان و کوزوو را وارد درگیری آشکار کرد و بعید است که آخرین حادثه باشد.
روابط شکننده بین دو کشور همسایه از تابستان گذشته، زمانی که دولت کوزوو اقداماتی را برای اعمال حاکمیت بر کل خاک این کشور آغاز کرد، در آستانه فروپاشی قرار گرفته است.
در پایان جولای، دولت آلبین کورتی از همه شهروندان کوزوو، از جمله صرب‌ها که از به رسمیت شناختن اقتدار پریشتینا امتناع می‌ورزند و هنوز هم خود را بخشی از صربستان می‌دانند، خواست که به همراه کارت شناسایی و پلاک‌های صادر شده توسط کوزوو سفر کنند.
در پاسخ، صرب‌ها جاده‌ها را سد کردند، که باعث شد نیروهای KFOR شروع به گشت‌زنی در خیابان‌های منطقه کنند.
چند روز بعد، به‌دنبال میانجیگری اتحادیه اروپا و آمریکا، پریشتینا و بلگراد در مورد قراردادی به توافق رسیدند اما موضوع پلاک خودرو را به تاریخی دیگر موکول کردند.
در ماه نوامبر، پس از ماه‌ها اعتراض، درگیری‌های گاه‌و بی‌گاه و حتی استعفای دسته جمعی کارمندان دولتی صرب، سرانجام با امضای قراردادی که صربستان را ملزم می‌کرد صدور پلاک‌هایی را که نشان‌دهنده شهرهای کوزوو بود را متوقف کند، این موضوع حل شد.
بن‌بست در مرزها تنها چند هفته پس از این توافق مهم رخ داد و نشان داد که تنش بین کوزوو و صربستان مزمن است و تا زمانی که دو طرف یکدیگر را به رسمیت نشناسند، این مشکل واقعا حل نخواهد شد.
در واقع، تنش‌های اخیر بین صربستان و کوزوو از یک الگوی روشن پیروی کرده است. کوزوو تلاش می‌کند تا بر کل قلمرو خود اعمال حاکمیت کند
. بلگراد با برافروختن ناآرامی‌ها میان صرب‌ها در شمال، از آن‌ها به‌عنوان نمایندگان خود استفاده می‌کند.
همه این‌ها نشان می‌دهد که تنش‌های مکرر بین صربستان و کوزوو در واقع ربطی به عملکردهای حاکمیتی مانند پلاک خودرو ندارد، و همه چیز به یک موضوع اصلی مربوط می‌شود: استقلال کوزوو
تقریباً یک ربع قرن پیش، ناتو به خشونت وحشیانه‌ای که صربستان در کوزوو مرتکب شد، با انجام یک مداخله بشردوستانه پاسخ داد.
از آن زمان، کوزوو سخت تلاش کرده تا خود را به‌عنوان یک کشور ثابت کند، و در سال 2008 رسما استقلال خود را از صربستان اعلام کرد.
در سال‌های پس از آن، بیش از 100 کشور آن را به‌عنوان یک کشور مستقل به رسمیت شناختند و به چندین نهاد بین‌المللی مانند بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول پیوست.
در سال 2010، دادگاه بین‌المللی دادگستری استقلال کوزوو را قانونی کرد. صربستان هرگز این وضعیت جدید را نپذیرفت و از سال 2008 در هر فرصتی سعی کرد حاکمیت کوزوو را تضعیف کند.