به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، «شان مانهن » مقاله‌ای در مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی (CSIS)» منتشر کرد که در آن آمده است: سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) پس از تهاجم روسیه به اوکراین در سال 2022 که بازدارندگی و دفاع را در مرکز استراتژی اتحاد خود بازدارد، مفهوم راهبردی جدید «بازگشت به آینده» را اتخاذ کرد.
این مفهوم در اجلاس سران مادرید در سال 2022 همراه با مجموعه‌ای از تعهدات آشکار شد که ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو آن را به‌عنوان «تغییر اساسی برای بازدارندگی و دفاع ما» توصیف کرد.
رهبران ناتو قرار است در کمتر از یک ماه دیگر برای هفتاد و پنجمین سالگرد تشکیل این ائتلاف در واشنگتن گرد هم‌آیند.
این مقاله به ارزیابی پیشرفت متحدان ناتو در اجرای تعهدات مادریدی خود می‌پردازد و میزان آمادگی ناتو برای جنگ را ارزیابی می‌کند.
سفر به سمت بازدارندگی و دفاع قوی‌تر در اجلاس سران ولز در سال 2014 آغاز شد، جایی که متحدان به الحاق کریمه به روسیه با تعهدات بلندمدت برای افزایش هزینه‌های دفاعی بیش از 2 درصد تولید ناخالص داخلی پاسخ دادند.
تمرکز کوتاه‌مدت آن‌ها بر انطباق وضعیت نیروی ناتو بود، با شروع برنامه اقدام آمادگی در سال 2014 و ایجاد چهار گروه جنگی چندملیتی با «حضور تهاجمی پیشرفته» [EFP] در شرق در سال 2016. در سال 2018، ابتکار آمادگی ناتو وضعیت نیروهای آمادگی ناتو را بهبود بخشید.
«مفهوم بازدارندگی و دفاع از منطقه یورو آتلانتیک» [DDA] بازدارندگی و دفاع را متحول کرد و ناتو برنامه‌های دفاعی خود را پس از تهاجم روسیه در سال 2022 فعال کرد که شامل 40 هزار سرباز، چهار مأموریت جدید «حضور تهاجمی پیشرفته»، تقویت موقعیت دریایی، پلیس هوایی، پدافند هوایی و تمرینات چندملیتی می‌شود.
اقدامات روسیه در اوکراین نگرانی‌هایی را در مورد پتانسیل ولادیمیر پوتین برای تداوم انقیاد استالینیستی در خارج از کشور نزدیک خود افزایش داده است.
این جنگ نشان می‌دهد که بدترین تفکر ناتو در مورد «نیت حداکثری» روسیه برای آینده قابل پیش‌بینی تضمین شده است. تمایل آشکار پوتین به تهاجم، ریسک‌پذیری و اشتباه محاسباتی استراتژیک، او را به یک دشمن خطرناک تبدیل می‌کند و بازدارندگی آن دشوار است.
روسیه تلفات قابل‌توجهی در اوکراین دیده است، اما به لطف بسیج ملی و اقتصاد جنگی که توسط چین، ایران و کره شمالی حمایت می‌شود، تقریباً به‌طور کامل از نظر نظامی بازسازی شده است.
ورای اوکراین، روسیه تهدیدات هسته‌ای علیه ناتو و افزایش تهدیدات ترکیبی در سراسر اروپا دارد.
رهبران اروپایی هشدار داده‌اند که روسیه ممکن است طی سه، چهار، پنج یا هشت سال به متحدان ناتو حمله کند.
استرس‌زاترین سناریو برای ناتو، تصرف سریع اراضی توسط نیروهای روسیه در منطقه بالتیک است.
این محتمل‌ترین و خطرناک‌ترین اقدام روسیه است که به دلیل توازن نیروهای محلی به نفع روسیه است. ب
رنامه‌ریزان ناتو باید آماده باشند زیرا این نوع تهاجم خطر تشدید تنش هسته‌ای را به همراه دارد و به‌سختی می‌توان آن را بازگرداند.
هرگونه عملیات ناتو برای بازپس‌گیری زمین‌های از دست رفته مستلزم ایجاد برتری هوایی و کنترل دریای بالتیک قبل از جمع‌آوری نیروی زمینی محلی قابل‌توجه است.
حتی با تضمین ناتو، این وضعیت به اندازه کافی تحت دکترین روسیه برای مسکو تهدید‌‌کننده است تا بتواند سلاح‌های هسته‌ای غیراستراتژیک را برای مقاصد قهری یا نظامی مستقر کند.
مقامات بالتیک بهترین استراتژی را «دفع کن، اخراج نکن» توصیف می‌کنند. مفهوم استراتژیک جدید ناتو، بازدارندگی با انکار و دفاع را به هسته استراتژی اتحاد بازمی‌گرداند.
بازدارندگی از طریق مجازات بیشتر کارهای سنگین را برای جلوگیری از جدی‌ترین تهدیدات علیه متحدان ناتو انجام خواهد داد.
پایگاه صنعتی دفاعی ناتو به دلیل جنگ روسیه در اوکراین در وضعیت بحرانی قرار دارد. متحدان برای تأمین مهمات اوکراین و تکمیل ذخایر خود تلاش می‌کنند.
برای تقویت انعطاف‌پذیری، متحدان از برنامه اقدام تولید دفاعی [DPAP] رونمایی کرده‌اند که هدف آن تسریع در تدارکات مشترک، افزایش ظرفیت تولید و افزایش قابلیت همکاری است.
پیشرفت‌هایی در تجمیع تقاضا، قابلیت همکاری و هماهنگی تدارکات حاصل شده است. از ماه جولای سال 2023، آژانس پشتیبانی و تدارکات ناتو [NSPA] قراردادهایی را برای مهمات، موشک‌های پاتریوت و گلوله‌های توپخانه منعقد کرده است.
متفقین همچنین همکاری چندملیتی را در زمینه توانایی بهبود بخشیده‌اند و ناوگان هوایی ام‌آر‌تی‌تی-سی ناتو به توانایی عملیاتی اولیه دست یافته است.
توانایی‌های انباشته ناتو به‌طور قابل‌توجهی برتر از روسیه است، حتی بدون آمریکا. دو سال جنگ در اوکراین با کاهش 41 درصدی تانک‌های اصلی جنگی فعال و کاهش نزدیک به 20 درصدی در پرسنل فعال، تأثیر قابل‌توجهی بر نیروهای مسلح روسیه گذاشته است.
ناتو بدون آمریکا می‌تواند تجهیزات مدرن‌تری را با 71 درصد از ناوگان هواپیماهای جنگی خود پس از سال 1990 مدرن‌‌‌‌سازی کند، در مقایسه با 53 درصد موجودی روسیه.
با این حال، این مزیت لزوماً به میدان نبرد ترجمه نمی‌شود، زیرا ناتو با شکاف‌های قابل‌توجهی در توانایی و چالش‌های آمادگی مواجه است که بازدارندگی متعارف را تضعیف می‌کند.