به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مقاله تازه خود به‌قلم «آنچال وهرا» نوشت: در میان کسانی که در این ماه در ویلنیوس، لیتوانی، برای نشست سالانه ناتو گرد هم آمدند، ژاپن، کره جنوبی، استرالیا و نیوزلند غیرعضو ناتو بودند. ح
ضور آن‌ها نشان می‌دهد که چگونه ناتو به‌طور فزاینده‌ای امنیت فرا آتلانتیک را به رویدادهای هند و اقیانوس آرام مرتبط می‌کند.
این ائتلاف در حال آماده شدن برای مبارزه با تهدید ناشی از رشد نظامی و اقتصادی چین است.
اروپایی‌ها به‌ندرت در مورد بهترین راه روبه‌جلو برای مقابله با چین به توافق رسیده‌اند و کشورها سیاست‌های خود را بر اساس آنچه که منافع ملی مربوط به آن‌ها مطابقت دارد استوار کرده‌اند.
فرانسه از افتتاح دفتر ارتباط ناتو در توکیو جلوگیری کرد تا در سمت خوب پکن بماند.
آلمان، به‌نوبه خود، به‌تازگی اولین استراتژی امنیتی نسبت به چین خود را منتشر کرده است.
اما حداقل از زمان آغاز تهاجم روسیه به اوکراین، برای متحدان ناتو نیز مشخص شده است که تجارت و رفاه اقتصادی متقابل همیشه رفتار دولت‌های مستبد را تغییر نمی‌دهد.
این امر متحدان را وادار کرده است تا به وابستگی شدید خود به چین، ازجمله برای مواد معدنی کلیدی که برای زندگی مدرن ضروری هستند، توجه کنند.
اندرو اسمال، یکی از اعضای ارشد برنامه آسیایی صندوق مارشال آلمان، گفت: «درگیری در اوکراین همه‌چیز را تغییر داد. اکنون در اتحادیه اروپا درک بیشتری از نحوه درهم تنیدگی هند و اقیانوسیه و اروپا-آتلانتیک وجود دارد.»
هفته گذشته، 31 کشور عضو ناتو بیانیه‌ای تند امضا کردند که در آن چین را متهم کردند که از همه ابزارهایی که در اختیار دارد برای گسترش «جایگاه جهانی و قدرت پروژه‌اش» استفاده می‌کند، درحالی‌که درباره استراتژی، اهداف و تقویت نظامی خود مبهم است.
آن‌ها پکن را به دلیل استفاده از «اهرم اقتصادی خود برای ایجاد وابستگی استراتژیک» سرزنش کردند و به آن درباره‌ی تجهیز نیروهای روسیه هشدار دادند.
این کشورها احتمالاً به امید ایجاد خط قرمز گفتند: «ما به‌ویژه از جمهوری خلق چین می‌خواهیم مسئولانه عمل کند و از ارائه هرگونه کمک مرگبار به روسیه خودداری کند.»
واکنش چین برآشفته بود. ناتو را متهم کرد که به‌دنبال بهانه‌ای برای گسترش به سمت شرق و آسیا است و در مورد «پاسخ قاطعانه» در حین انجام مانورهای نظامی بزرگ در اطراف تایوان هشدار داد.
همان‌طور که شرکای آسیایی با متحدان اروپایی خود ملاقات کردند، بیش از 30 هواپیمای جنگی چینی وارد منطقه شناسایی پدافند هوایی تایوان شدند و چهار کشتی جنگی آماده رزمی در آب‌های اطراف جزیره خودگردان که چین به‌طور کامل مدعی آن است، گشت‌زنی کردند.
این دومین سال متوالی بود که ناتو از شرکای آسیایی خود برای گردهمایی سالانه دعوت کرد، که نشان از جدیت ناتو در قبال تهدید چین است. اما آیا ناتو آماده می‌شود تا آن‌ها را به‌عنوان اعضای تمام‌عیار ائتلاف نظامی بگنجاند، همان‌طور که پکن استنباط می‌کند یا صرفاً تلاش می‌کند روابط را تقویت کند؟
دولت بایدن از زمان تصدی مسئولیت، بر این باور راسخ هدایت می‌شود که چین خودکامه، هم بزرگ‌ترین تهدید برای نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین است و هم خود را به‌عنوان یک مدل جایگزین معرفی می‌کند و فقدان حقوق سیاسی را پشت رشد اقتصادی خود پنهان می‌کند.
کاخ سفید، چین را درست در رأس اولویت‌های امنیتی آمریکا قرار داده است و به‌دنبال نزدیک‌ترین متحدانش، اروپایی‌ها است که در کنار هم کار کنند و یک استراتژی منسجم و هماهنگ چین را مشخص کنند.
در سال 2019، اتحادیه اروپا چین را به‌عنوان یک شریک، رقیب و یک حریف سیستمی در یک سند استراتژی توصیف کرد.
از آن زمان به بعد، تمرکز بر شناسایی میزان و عمقی که هر کشور عضو با شرکت‌های چینی درگیر است، افزایش یافته است.
در ماه مارس سال جاری، اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا، به‌جای جداسازی از چین، خطر زدایی را پیشنهاد کرد، به این معنی که باوجوداینکه کشورهای اتحادیه اروپا قادر به قطع کامل تجارت با چین نیستند، باید به‌دنبال تنوع بخشیدن و جایگزینی واردات چینی باشند، حداقل در مناطقی که برای امنیت حیاتی است.
اروپا نگرانی‌های متعددی درباره چین دارد که به‌طورکلی به دو دسته تقسیم می‌شوند: سرریز نظامی ناشی از تهاجم احتمالی چین به تایوان و ترس از سوءاستفاده از وابستگی‌های اقتصادی.
«ینس استولتنبرگ» -دبیرکل ناتو- گفت که انتظار می‌رود چین تا سال 2035 1500 کلاهک هسته‌ای روی موشک‌هایی داشته باشد که می‌توانند به آمریکای شمالی و کل اروپا، قلمرو ناتو برسند و توضیح داد که چرا قدرت نظامی چین باعث ایجاد موج‌هایی در این اتحاد شده است.
«آنالنا باربوک» -وزیر امور خارجه آلمان- در آخرین استراتژی امنیت ملی کشورش به اینکه چگونه حمله روسیه به اوکراین منجر به بحران انرژی در سراسر اروپا شد، اشاره داشت.
«امنیت به این معناست که بتوانیم برای فرزندانمان در داروخانه‌هایمان دارو پیدا کنیم.»
به‌عنوان‌مثال، اگر چین به تایوان حمله کند، می‌تواند عرضه تراشه‌های الکترونیکی را مختل کند، که بیشتر آن‌ها توسط یک شرکت تایوانی تولید می‌شوند و برای تأمین انرژی همه‌چیز از تلفن‌های همراه گرفته تا خودروهای الکتریکی استفاده می‌شوند.