به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه ناینتین فورتی فایو در یادداشت تازه خود به‌قلم «جیمز هلمز» نوشت: آخرین نوشته در پروژه ضد شورش دریایی مؤسسه نیروی دریایی آمریکا، با عنوان «برنده شدن بدون دود اسلحه در دریای چین جنوبی» از وندل لیمباخ و اریک داکورث از دفتر توانمندی‌های نیروی میانی مشترک، مدیریتی که توسط فرمانده تفنگداران دریایی آمریکا نظارت می‌شود، ارائه شده است.
دفتر در حال انجام کارهای حیاتی است. بازی‌ها و تجزیه‌وتحلیل‌ها نشان داده‌اند که آمریکا و متحدان و شرکای آن هیچ راه خوشایندی برای شکست دادن استراتژی «منطقه خاکستری» چین، در دریاهای چین ندارند.
آن‌ها می‌توانند بیکار بایستند و اجازه دهند چین ادعای مالکیت دولتی بر دریای چین جنوبی را در سرپیچی از قانون دریا به اثبات برساند.
یا می‌توانند دست به اسلحه برده و تقصیر پرخاشگری را بر عهده بگیرند. دوستان حقوق دریانوردی نیاز به چاره‌ای جز آتش زدن با اسلحه یا موشک دارند.
چین کشتی‌هایی را در مناطق انحصاری اقتصادی همسایگان مستقر می‌کند تا همتای آسیایی خود را از حقوقشان تحت قوانین بین‌المللی محروم کند.
و بااین‌حال، با استفاده از خدمات دریایی غیرنظامی برای تثبیت ادعاهای خود، از بی‌قانونی خلاص می‌شود.
این بدان معنا نیست که چین از توسل به زور در منازعات منطقه‌ای خودداری می‌کند؛ دریانوردان چینی همیشه از زور استفاده می‌کنند، اما از استفاده آشکار از نیروی مسلح ( به‌عبارت‌دیگر از تیراندازی) خودداری می‌کنند.
پس از استقرار، توانمندی‌های نیروی میانی به آمریکا و طرف‌های منطقه‌ای آن توانایی تشدید رویارویی را می‌دهد و درعین‌حال، در زیر آستانه جنگ علنی باقی می‌مانند.
آن‌ها می‌توانند توانایی‌های منطقه خاکستری چین را باقابلیت‌های خود مطابقت دهند. در واقع، آن‌ها می‌توانند به چین جرأت دهند که اول ماشه را بکشد و خود را در معرض شکارچی که وجود دارد، نشان دهد یا می‌توانند شی و دیگران را وادار کنند که تنش را به سمت دیپلماسی دریایی غیراجباری کاهش دهند.
بزرگان سیاسی و نظامی آمریکا باید یک انتخاب استراتژیک آگاهانه برای رقابت با چین در منطقه خاکستری انجام دهند.
این به معنای حضور دائمی در دریای چین جنوبی در قالب دریانوردان، کشتی‌ها و هواپیماهای نیروی دریایی، تفنگداران دریایی و گارد ساحلی آمریکاست.
به‌عبارت‌دیگر، این به معنای کنار گذاشتن تمرین گذشته است که هرچند وقت یک‌بار ظاهر و سپس دور می‌شود. این رویه زمین مورد مناقشه را به چین که همیشه آنجا حضور دارد، واگذار می‌کند.