به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در یادداشت خود به‌قلم «سینا طوسی» نوشت: دولت‌های آمریکا و ایران در برهه‌ای حساس در دشمنی طولانی‌مدت خود قرار دارند. پس از ماه‌ها تأخیر، دولت محافظه‌کار جدید ریاست جمهوری ایران گفته است که در روز 29 نوامبر به مذاکرات بر سر احیای توافق برجام بازخواهد گشت. و آن‌ها چشم‌انداز نقشه دوم را برای افزایش فشار بر ایرانیان مطرح می‌کنند.
دنیس راس «کاهش ترس از ایران» را عامل گسترش برنامه هسته‌ای این کشور می‌داند. او استدلال می‌کند که دیپلماسی تنها زمانی می‌تواند موفق شود که این ترس احیا شود و دولت بایدن «فشار بسیار مؤثرتری» را اعمال کند.
تا زمانی که دولت ترامپ کارزار «فشار حداکثری را دنبال کرد، ایران به طور کامل به توافق برجام پایبند بود. حتی در آن زمان، ایران برای یک سال دیگر مطابق با مفاد این توافق باقی ماند و تنها پس از آن که اروپا در مواجهه با تحریم‌های ثانویه آمریکا به تعهدات خود در توافق پایبند نبود، این کشور پایبندی به محدودیت‌های هسته‌ای خود را کاهش داد.
سابقه فشار حداکثری، شکستی یکسان در همه جبهه‌ها بود و برای جو بایدن، تهدیدها و افزایش فشارها در این مرحله برای دیپلماسی کشنده خواهد بود.
در حالی که بسیاری در واشنگتن بر این باورند که ایران مذاکرات را به عنوان بهانه‌ای برای پیشبرد برنامه هسته‌ای به تأخیر انداخته و برجام را نابود کرده است، دلایل زیادی وجود دارد که باور کنیم استراتژی ابراهیم رئیسی، بیشتر به سیاست داخلی جمهوری اسلامی مربوط می‌شود. رئیسی برجام را کنار نگذاشته است، اما به دنبال آن است که زیرک‌تر و به نسبت حسن روحانی کمتر مشتاق‌تر ظاهر شود.
ظهور یک تندرو منتقد برجام مانند رئیسی به طرق مهمی در اهداف سیاست دولت ترامپ در قبال ایران نقش داشت.
در حالی که روحانی مدعی بود که توافق برای احیای برجام در آخرین هفته‌های حضورش دست‌یافتنی است، دولت رئیسی به طور پیش‌بینی‌شده از مسیر خود خارج شده و سازش‌ناپذیرتر به نظر می‌رسد.