به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه هاآرتص در مطلب تازه خود به‌قلم «زوری بارل» نوشت: قرار بود که تصویری از «ولادیمیر پوتین» «ابراهیم رئیسی» و «رجب طیب اردوغان» روسای جمهور روسیه، ایران و ترکیه، دست در دست یکدیگر در بالای سر نشانی از برادری و پیروزی و نماد وحدت باشد.
اما هرکسی متوجه شکاف‌های عمیق در این وحدت می‌شود، حتی اگر برای لحظه‌ای از این ترسیده باشد که تهران در حال ایجاد یک ائتلاف راهبردی جدید است، می‌تواند با آن «ائتلاف عربی» جدیدی را تهدید کند که رئیس‌جمهور آمریکا در سفر هفته گذشته خود به عربستان، موفق به تشکیل آن نشد.
به‌عنوان مثال، هر یک از آن‌ها تعریف خاص خود را از تروریسم دارد و اینکه با چه تروریست‌هایی باید جنگید. از نظر ترکیه، «کردهای تروریست» تهدید نهایی هستند که توسط «پ ک ک» و کردهای سوریه مجهز می‌شوند.
در مقابل، برنامه‌ریزی ترکیه برای حمله به شمال سوریه از نظر ایران تهدیدی عمده علیه امنیت خود و مخصوصا موقعیتش در این کشور است.
روسیه تروریست‌های دیگری را در سوریه مد نظر دارد که عبارتند از شورشیان سوری و بیش از همه تحریر الشام که تجسم فعلی جبهه النصره، شاخه القاعده است و شبهه‌نظامیان دیگری که در استان ادلب هستند و از سوی ترکیه حمایت می‌شوند.
پوتین بیانیه مشترکی را امضا کرد که در آن گفته شده بود؛ سه رهبر «هرگونه اقدامی را رد می‌کنند که در جهت ایجاد واقعیت‌های جدیدی بر روی زمین و به بهانه مبارزه با تروریسم نظیر طرح‌‌هایی برای خودگردانی نامشروع باشد.»
حتی اگر کسی فکر کند که اردوغان قصد خودداری از حمله به سوریه را داشته باشد، باز «مولود چاووش اوغلو» -وزیر امور خارجه او- تاکید کرد که ترک‌ها «هرگز برای انجام عملیات نظامی از کسی اجازه نمی‌گیرند.»
علاوه بر این، آنکارا شبهه‌نظامیان شیعی عراق را مسئول چندین حمله به یک پایگاه ترکیه در این کشور می‌داند.
این شبهه‌نظامیان با وجود اینکه در ارتش ترکیه ادغام شده‌اند، اما از ایران دستور می‌گیرند.
عشق گمشده‌ای هم در محور ایران و روسیه وجود ندارد. وقتی روسیه مجوزهای تمام بهره‌برداری‌ها از نفت فراساحلی سوریه را از بشار اسد گرفت، ایران را از دارایی اقتصادی حیاتی سوریه دور نگه داشت.
علاوه بر این، ایران هنوز موفق نشده که روسیه را به توقف حملات اسرائیل(رژیم صهیونیستی) به سوریه متقاعد کند. رسانه‌های ایران حتی روسیه را برای همکاری با اسرائیل(رژیم صهیونیستی) به‌عنوان بخشی از «توطئه بین‌المللی» سرزنش می‌کنند.
قرارداد سرمایه‌گذاری 40 میلیارد دلاری با شرکت روسی گازپروم برای توسعه میادین گازی ایران در حاشیه این اجلاس سه‌جانبه امضا شد، اما نه روسیه و نه ایران در حال حاضر هیچ دلار اضافی در خزانه خود ندارند.
علاوه بر این و بر اساس یک توافق چندین ساله بین ایران و چین، این چین است که مالک نفت ایران شده و نه روسیه. جزئیات این توافق هم‌چنان محرمانه است، اما بر اساس گزارش‌های ایران، چین در ازای سرمایه‌گذاری 400 میلیارد دلاری تمامی نیازهای نفتی خود را در طول 25 سال و با قیمت‌های ترجیحی از ایران تامین می‌کند.
سال‌ها است که روسیه و ایران در مورد افزایش تجارت دو جانبه حرف می‌زنند، اما موفقیت بزرگی به دست نیاورد‌ه‌اند. این تجارت وضعیت پایدار 3 تا 4 میلیارد دلاری در سال دارد که درست یک سوم ارزش تجارت ایران با عراق است.
برخی اختلافات تلخ بین بایدن و اردوغان وجود دارد، اما ترکیه می‌داند که چگونه از روابط خود با واشنگتن در بازی قدرت خود علیه روسیه استفاده کند و قصد ندارد عضویت خود در ناتو یا رابطه خود با آمریکا را کنار بگذارد.