به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه ریل کلیر پالیتیکس در مطلب خود به‌قلم «برنت رمزی» نوشت: از سال 2017، من در مورد افول نیروی دریایی آمریکا نوشته‌ام. ما کشتی‌های بسیار کمتری نسبت به آنچه برای دفاع از آمریکا نیاز است، در اختیار داریم.
صنعت کشتی‌سازی در حال تلاش برای تولید تعداد روزافزون کشتی است.
حتی اگر کنگره بودجه بیشتری را اختصاص دهد، صنعت کشتی‌سازی ظرفیت ارائه کشتی‌های بیشتر و سریعتر را ندارد.
ما سلاح‌های پیشرفته‌ای داریم که به‌خوبی کار می‌کنند، اما برای دوام در یک درگیری پایدار بسیار کم است.
نیروی دریایی به دلیل کمبود نیرو اکنون مجبور شده کشتی‌هایی را به‌طور قابل‌توجهی بدون سرنشین به دریا بفرستد که دستوری برای فاجعه است.
نیروی دریایی اخیراً کمبود 18 هزار ملوان برای مأموریت کشتی را گزارش کرده است و برای دو سال متوالی هزاران نفر از اهداف استخدامی خود را از دست خواهند داد؛
سال مالی 2022 بیش از 3 هزار نفر، سال مالی 2023 با بیش از 10 هزار نفر و در مسیر از دست دادن تا 6 هزار و 700 نفر دیگر در سال مالی 2024.
این کمبودها تجمعی هستند و جبران آن‌ها غیرممکن است. این کمبودها به‌رغم کاهش استانداردهای نیروی دریایی در تلاش برای دستیابی به اهداف ادامه دارد.
دشمنان ما، چین، روسیه، ایران و کره شمالی، همگی با تهاجمی‌تر شدن، از ضعف درک‌شده استفاده می‌کنند. جنگ روسیه علیه اوکراین پایانی ندارد.
ایران در حال جنگ علیه دولت اسرائیل است و این باعث می‌شود که موجودی‌های ما از سلاح‌هایی که برای مبارزه با یک درگیری در آینده با چین به آن نیاز داریم، تمام شود. چین هرچه بیشتر در برابر تایوان، فیلیپین، ژاپن و سایر کشورهای اقیانوس آرام تهاجمی می‌شود، زیرا هژمونی خود را در برابر همسایگان بسیار ضعیف‌تر خود نشان می‌دهد.
دکتر ست کراپسی کار خود را به‌عنوان دستیار وزیر دفاع آغاز کرد و بعداً به‌عنوان افسر نیروی دریایی منصوب شد.
او به‌عنوان معاون وزیر نیروی دریایی در دولت ریگان و سرپرست معاون وزیر دفاع برای عملیات‌های ویژه و درگیری‌های کم شدت در دولت جورج دبلیو بوش خدمت کرد. کراپسی پس از 15 سال عضویت در موسسه هادسون، موسسه یورک تاون را در سال 2022 تاسیس کرد و رئیس موسسه است. او در مقاله اخیر خود می‌گوید: «نیروی دریایی آمریکا یک کشتی بدون سکان است.
برگرداندن همه چیز آسان نخواهد بود. بهترین راه‌حل حفظ تمامی کشتی‌های جنگی در ناوگان فعلی و تشویق متحدان به حضور در پایگاه‌های صنعتی خود خواهد بود.
این گسترش به بودجه قابل‌توجهی به‌ویژه در نیروی کار نیاز دارد.»
اریک لبز، یک کارشناس قدیمی نیروی دریایی در دفتر بودجه کنگره است.
وی می‌گوید صنعت کشتی‌سازی در بدترین وضعیت خود در ۲۵ سال اخیر قرار دارد. او گفت: «کشتی‌سازی نیروی دریایی در حال حاضر در وضعیت وحشتناک در ربع قرن گذشته است.»
برایان مک گراث یک افسر نیروی دریایی بازنشسته است که فرماندهی یک ناوشکن را برعهده داشت و به استراتژی دریایی کشور در سال 2007 کمک کرد.
از زمان بازنشستگی در سال 2008، مک گراث مشاور کلیدی نیروی دریایی در زمینه استراتژی، مفاهیم عملیات و توسعه قابلیت‌ها در نیروی دریایی و صنایع دفاعی بوده است.
او در اوایل سال 2024 گفت: «نیروی دریایی آمریکا برای آنچه از آن خواسته می‌شود بسیار کوچک است و آنچه از آن خواسته می‌شود برای برآوردن نیازهای کشور ناکافی است».
کشتی‌ها، زیردریایی‌ها، هواپیماها، ناوهای هواپیمابر، افراد، حسگرها، سلاح‌ها و شبکه‌های بسیار کمی داریم.
نیروی دریایی ارتش آزادیبخش خلق چین (PLAN) از زمان تشکیل آمریکا تا جنگ جهانی دوم سریعتر از هر نیروی دریایی دیگری در حال رشد است، در حالی که آمریکا همچنان به سطوح تولید کارآمد در زمان صلح متعهد است که واقعیت این رقابت را نادیده می‌گیرد.
نسبت به تهدیداتی که با آن مواجه است، قدرت دریایی آمریکا ضعیف‌تر از هر زمان دیگری از زمان شروع جنگ جهانی دوم است.
در حالی که نیروی دریایی آمریکا همچنان قدرتمندترین نیروی رزمی دریایی جهان است، حتی نیروی دریایی اتحاد جماهیر شوروی به اندازه طرح چین امروزی تهدیدی خطرناک نبود.
ماهیت آن تهدید، چشم‌انداز برنامه‌ای را به‌قدری قدرتمند نشان می‌دهد که بتواند بر غرب اقیانوس آرام تسلط یابد و مشروعیت و اثربخشی شبکه دوستان و متحدان آمریکا را با طرح پرسش‌هایی درباره اراده و توانایی آمریکا برای حمایت از آن شبکه از بین ببرد.
توانایی تسلط بر منطقه‌ای از جهان که مسئول 65 درصد تولید ناخالص داخلی جهانی است، تهدیدی عمیق برای امنیت و رفاه ملی آمریکا و کشورهای همفکر در سطح جهان است.
برای رویارویی با چالش چین به یک برنامه ساخت نیروی دریایی گسترده نیاز است و همه عناصر ناوگان مدرن و متعادل باید گسترش یابد.
برنت سادلر پژوهشگر ارشد مرکز امنیت ملی آلیسون در بنیاد هریتیج است.
او در جولای 2024 نوشت: «قدرت دریایی کشور ما سال‌هاست که رو به افول بوده است و تعداد کمی از سیاست‌گذاران به آن توجه کرده‌اند.
تعداد بیشتری از اعضای کنگره در حال صحبت کردن هستند و بسیاری مصمم هستند آنچه را که به آسیب‌پذیری استراتژیک ملی تبدیل شده است، برطرف کنند.»