به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه وار آن راکس در یادداشتی به‌قلم «مونا یاکوبیان» نوشت: روسیه از سوریه خارج نمی‌شود. با این حال، مجبور شده است نیروهای خود را تجمیع کند.
برخی از مزدوران گروه واگنر خود را عقب براند و از برخی مناطق در جنوب غربی و شرق سوریه عقب‌نشینی کند.
مسکو همچنین گروهی از ژنرال‌هایی که به‌خاطر بی‌رحمی‌شان در سوریه شناخته می‌شوند را برای پیگرد قانونی جنگ در اوکراین به‌کارگیری کرده است و از تخصص روسیه در سوریه درست در زمانی که چالش‌های جدیدی در میدان ظهور می‌کنند، استفاده می‌کند.
روسیه همچنین یک سامانه پدافند هوایی اس-300 مستقر در سوریه را در اوکراین مستقر کرده است و ممکن است مجبور شود دارایی‌های نظامی بیشتری را خارج کند.
در حالی که تغییر تاکتیکی در ردپای نظامی روسیه در سوریه نسبتاً کم است، نظم مجدد پویایی قدرت در زمین بسیار مهم‌تر است.
طی 10 ماه گذشته، سه تغییر استراتژیک پتانسیل تغییر چشم‌انداز درگیری در سوریه و فراتر از آن را در خود جای داده است:
ترکیه قدرتمند که دست برتر روسیه را به دست گرفته است؛ ایران فرصت‌طلبی که از مزیت تاکتیکی در میدان بهره می‌برد و درعین‌حال روابط استراتژیک با روسیه را تعمیق می‌بخشد و اسرائیل متخاصم که تعادل نامطمئنی بین منافع خود در سوریه و حمایتش از اوکراین و غرب برقرار می‌کند.
در پی تجاوز روسیه به اوکراین، آمریکا باید پویایی قدرت در مناقشه سوریه را پیش‌بینی کند.
این به معنای برنامه‌ریزی برای امکان همکاری ترکیه و روسیه برای بیرون راندن نیروهای آمریکایی از شمال شرق سوریه و همچنین احتمال تشدید درگیری‌ها بین اسرائیل و ایران در داخل سوریه است.
روسیه زمانی نقش «تنظیم‌کننده» با ایران داشت و به‌دنبال کاهش نفوذ تهران در مناطق حساس و به حداقل رساندن نقش شبهه‌نظامیان موردحمایت ایران در ساختارهای امنیتی رسمی سوریه بود.
اکنون پویایی قدرت به دلیل تهاجم روسیه تغییر کرده است. با کاهش ظرفیت‌های روسیه در سوریه، تاکتیک‌های تهاجمی ایران ممکن است در حال افزایش باشد. تحلیلگران روسی تأیید می‌کنند که تهران به‌دنبال استفاده از عقب‌نشینی محدود روسیه از مناطق خاصی از سوریه بوده و به‌دنبال پر کردن خلاءهای امنیتی در حال ظهور، به‌ویژه در جنوب غربی سوریه، منطقه‌ای با اهمیت استراتژیک برای اسرائیل است.
روسیه و ایران نیز فراتر از همکاری خود در سوریه، روابط راهبردی خود را عمیق‌تر کرده‌اند.
ایران در جنگ با اوکراین به روسیه پهپاد داده است و یک مشارکت دفاعی «بی‌سابقه» درحال‌توسعه است.
این دو کشور همچنین به‌دنبال ایجاد سنگری در برابر غرب، همکاری برای دور زدن تحریم‌ها، به‌دنبال گسترش روابط اقتصادی و تعمیق خویشاوندی ایدئولوژیک خود هستند که از مخالفت آن‌ها با نظم بین‌المللی به رهبری آمریکا اطلاع دارد.
این اتحاد راهبردی در حال ظهور بین روسیه و ایران که تا حدی در سوریه شکل گرفت، اما اکنون با پیامدهای منطقه‌ای و جهانی روبرو است، تهدیدی قابل‌توجه برای منافع آمریکا است.
درعین‌حال، روابط مسکو با ایران به دلیل تمایل روسیه به تعمیق روابط با عربستان و خلیج‌فارس و درعین‌حال مدیریت روابط خود با اسرائیل و ترکیه تا حدودی محدود خواهد شد.
همان‌طور که روسیه توجه و منابع خود را به اوکراین معطوف می‌کند، شرایط پیچیده سوریه می‌تواند با پیامدهای مهمی برای منافع امنیت ملی آمریکا و ثبات منطقه‌ای تغییر کند.