به گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه کانتری در مطلب تازه خود به قلم«دنیل پایپس» نوشت: دولت اسرائیل(رژیم صهیونیستی) هفتاد و پنجمین سالگرد تولد خود را در سال 2023 جشن می‌گیرد، سالی که همچنین نقطه عطفی بزرگ اما به طور کلی غیرقابل‌توجه در مناقشه اعراب و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) خواهد بود.
در طول 25 سال اول اسرائیل(رژیم صهیونیستی)، از 1948 تا 1973، کشورهای عربی پنج بار با نیروهای مسلح متعارف با دولت یهود جنگیدند.
آن‌ها ارتش‌های عظیمی تشکیل دادند، با بلوک شوروی متحد شدند و در میدان جنگ واقعی با اسرائیل جنگیدند.
پس از سال 1973، دولت‌ها بی سر و صدا تسلیم شدند و در طول 50 سال آینده بیرون ماندند. اگرچه اکثر کشورهای عربی پس از سال 1973 به حمله لفظی و اقتصادی به اسرائیل(رژیم صهیونیستی) ادامه دادند، اما با دقت از رویارویی نظامی خارج شدند.
تغییرات به طرق مختلف رخ داده است. وزیر ورزش رژیم صهیونیستی در سال 2019 با نواختن «هتیکوا»، سرود اسرائیل(رژیم صهیونیستی) در ابوظبی با پیروزی یک ورزشکار اسرائیلی اشک ریخت.
تنها در سپتامبر 2020، واعظ مسجد‌الحرام مکه روابط حسنه محمد با یهودیان را یادآور شد و اتحادیه عرب قطعنامه ضد اسرائیلی مورد حمایت فلسطین را رد کرد.
رهبران عرب در طول 25 سال رویارویی خود با اسرائیل اصرار داشتند که همیشه استقامت خواهند کرد.
ظهور اسلام‌گرایان که بلافاصله پس از جنگ 1973 ظهور کردند و به سرعت خطرناک‌ترین اپوزیسیون داخلی را تقریباً در همه کشورهای عربی ارائه کردند، ضعف دولت‌ها را تشدید نمود.
از نظر ایدئولوژیک، آن‌ها مستقیماً دولت‌ها را تهدید می‌کردند، همان‌طور که اسرائیلی‌های دوردست و مهربان هرگز چنین نکردند.
از کشتار حما در سال 1982 در سوریه تا کشتار رابعه در قاهره در سال 2013، دولت‌های عربی اولویت را به سرکوب شدید دشمنان اسلام‌گرای خود دادند. معلوم شد که ضد صهیونیسم یک امر تجملاتی است.
بعد مشکل ایران بود. به محض اینکه ]آیت‌الله[ خمینی در سال 1979 قدرت را در دست گرفت، تهران تهدیدی برای همه کشورهای عربی به جز متحد سوری خود بود و باعث شد که آرمان فلسطین به یک تفکر بعدی تبدیل شود.
جنگ عراق و ایران در سال‌های 1980-1988 توجه گسترده‌ای را از اسرائیل(رژیم صهیونیستی) منحرف کرد.
سپس براندازی، جایگزین جنگ مستقیم شد و تهدید ایران را به حدی افزایش داد که روحانیت پایتخت‌های چهار کشور عربی (عراق، سوریه، لبنان و یمن) را تحت کنترل داشتند و پهپادها را بدون مجازات برای حمله به تأسیسات نفتی عربستان فرستادند.
اتحادهای ضد ایرانی با اسرائیل(رژیم صهیونیستی) بلافاصله پس از انقلاب ایران به طور مخفیانه آغاز شد، اما تنها با توافق آبراهام آشکارا به رسمیت شناخته شد.
اسلام‌گرایان جبهه دیگری گشودند. آن‌ها بلافاصله پس از سال 1973 به‌عنوان یک نیروی قدرتمند و جهانی ضد اسرائیل(رژیم صهیونیستی) ظاهر شدند.
سخن تند آن‌ها بیشترین نفوذ را در کشورهای دارای اکثریت مسلمان داشت، چه از طریق تحت فشار قرار دادن دولت (الجزایر در دهه 1990)، چه با تسخیر آن (مصر در زمان محمد مرسی) و چه با تخریب آن (سوریه از سال 2011). آن‌ها همچنین به‌طور مؤثر پیام ضد صهیونیستی خود را در غرب منتشر کردند،
به‌ویژه زمانی که با چپ‌ها شریک شدند و در نتیجه بر مؤسسات آموزشی، بشردوستانه، رسانه‌ها، نظام‌های حقوقی و سیاستمداران تأثیر گذاشتند.
در نهایت، اعراب و اسرائیل(رژیم صهیونیستی) به درگیری‌های فلسطینی-اسرائیلی، اسلام‌گرایان-اسرائیلی و چپ-اسرائیلی تقسیم شدند.