به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مطلب تازه خود به‌قلم « هوارد فرنچ» نوشت: رهبران جهان، این هفته برای مجمع عمومی سالانه سازمان ملل متحد در نیویورک گرد هم می‌آیند.
اما مضامین سخنرانی‌های آن‌ها آن‌قدر قابل پیش‌بینی است که می‌توان آن‌ها را بخشی از تشریفاتی سازمان ملل توصیف کرد.
بحث‌هایی در مورد نیاز به جلوگیری از تغییرات آب‌و‌هوا و گرم‌شدن کره زمین و درخواست‌هایی برای حفظ باز‌بودن تجارت بین‌المللی وجود خواهد داشت.
موضوعات کمی در کشورهای غربی، به اندازه جنگ روسیه و اوکراین، اهمیت خواهند شد.
امسال، رئیس‌جمهور اوکراین، ولودیمیر زلنسکی، به آمریکا سفر کرده است تا حمایت آمریکا و مجامع بین‌المللی از تلاش‌های اوکراین را تقویت کند..
ماه‌هاست که سیاستمداران و دیپلمات‌های آمریکایی و اروپایی از همتایان خود درخواست کرده‌اند که در محکومیت تهاجم روسیه در کنار غرب بایستند.
این‌که چرا کشورهای فقیر جهان نسبت به تهاجم آشکار قدرت‌های بزرگ این‌قدر بی‌تفاوت هستند، موضوعی جذاب و مهم است.
دلیل این اتفاق یک عبارت است:« جهان در حال توسعه». وقتی از کشورهایی صحبت می‌کنیم که به کشورهای در حال توسعه تعلق دارند، فرض بر این است که آن‌ها واقعاً در حال توسعه هستند، درحالی‌که در بسیاری از مواقع، این امر صدق نمی‌کند.
استفاده بیش‌از حد از این عبارت، ما را نسبت به این واقعیت که بسیاری از کشورهای « در حال توسعه» در رکود و پسرفت اقتصادی به دام افتاده‌اند، کور کرده است..
بسیاری از کشورهای جهان، روز‌به‌روز از کشورهای « توسعه‌یافته» عقب‌تر می‌مانند. آفریقا در یک وضعیت اضطراری آشکار قرار دارد و کسی به این موضوع اهمیتی نمی‌دهد.
غرب توجه گزینشی نسبت به آفریقا دارد، البته این توجه بیش‌تر به دلیل اهداف خودخواهانه است تا دلایل بشردوستانه.
مشکلات ساختاری دیرینه‌ای در نظام بین‌المللی ما وجود دارد که کشورهای فقیر و ضعیف را دچار مشکل می‌کند و باعث نارضایتی آن‌ها و مانع تلاش آن‌ها برای توسعه می‌شود.
کشورهای اروپایی و آمریکا، به جای رویارویی مستقیم با این واقعیت، اولویت دیگری را در سیاست خارجی خود قرار داده‌اند و خواهان همدلی و همکاری کشورهای فقیر جهان، برای نبرد اوکراین و بازپس‌گیری کنترل قلمرو از دست رفته آن هستند. کشورهای فقیر به کشورهای ثروتمند می‌گویند که اولویت‌های شما برای ما، تا زمانی‌که اولویت‌های ما برای شما اهمیت پیدا کنند، اهمیتی ندارند..