به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی مقاله‌ای به‌قلم «استیون کوک» منتشر کرد که در ان امده است: زمانی که «جان کندی» -رئیس‌جمهور سابق آمریکا- در دهه 1950 عضو کنگره بود، در میان گروهی از اعضای قانون‌گذار مجلس نمایندگان و سنا بود که به‌دنبال پایان دادن به تحریم تسلیحاتی آمریکا علیه اسرائیل بودند.
به‌رغم این فشارها، رئیس‌جمهور وقت، آیزنهاور، بر این باور بود که اعلامیه سه‌جانبه 1950 که در آن آمریکا، فرانسه و بریتانیا توافق کردند که سلاح به متخاصمان منطقه‌ای نفروشند، بهترین راه برای جلوگیری از این امر است.
جنگ در غرب‌آسیا زمانی که کندی به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد، از توافق خارج شد و سیستم‌های پدافند هوایی هاوک ساخت آمریکا را به دولت یهودی فروخت.
در اواسط ژانویه، دولت بایدن از اسرائیل(رژیم صهیونیستی) درخواست کرد که این سامانه‌های هاوک مربوط به دهه 1950 را که در انبار بوده‌اند، به کی‌یف بفرستد تا به اوکراینی‌ها در دفاع در برابر رگبار موشک‌های روسیه و پهپادهای ایرانی کمک کند. بنا بر گزارش‌ها، اسرائیلی‌ها نپذیرفتند.
از زمان تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین، دولت اسرائیل بازی دوگانه‌ای را انجام داده است و از استقلال اوکراین حمایت لفظی کرده و به کی‌یف کمک‌های بشردوستانه ارائه کرده است.
اسرائیلی‌ها با جدیت از هرگونه سیاستی که به روابط اورشلیم با مسکو آسیب می‌زند، اجتناب می‌کنند.
دلیل اصلی این امر امنیت است. روس‌ها در سوریه و حریم هوایی آن حضور گسترده‌ای دارند. برای اینکه اسرائیل بتواند به‌دنبال سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یا نیروهای نیابتی آن در خاک سوریه برود، خلبانان اسرائیلی باید با روس‌ها درگیری داشته باشند.
پوتین بیشتر از اینکه اسرائیلی‌ها را ملزم کند خوشحال بوده است، زیرا اگرچه او و رهبر ایران بر تضمین بقای نظام بشار اسد توافق دارند، روس‌ها می‌خواهند ایرانی‌ها شریک کوچک‌تر در این تلاش باشند.
حملات دوره‌ای و پژمرده اسرائیل(رژیم صهیونیستی) به سپاه پاسداران با موافقت آرام کرملین، رویکرد پوتین را تقویت کرده است.
حتی اگر بیشتر روابط اسرائیل(رژیم صهیونیستی) و روسیه در مورد سوریه و امنیت باشد، این روابط بیشتر است.
از آنجایی که سیاست اسرائیل به‌طور پیوسته تحت نظارت بنیامین نتانیاهو به سمت راست حرکت کرده است، اورشلیم با کشورهایی که در هیچ‌یک از این دو دسته قرار نمی‌گیرند، روابط برقرار کرده است.
آنچه در اسرائیل(رژیم صهیونیستی) اتفاق می‌افتد با آنچه در سایر کشورهای غیرلیبرال از جمله روسیه اتفاق افتاده است، همسو است. سیاستمداران نهادها را تضعیف کرده‌اند تا قدرت خود را قفل کنند و سیاست‌های غیرلیبرال را به نام اهداف ظاهراً بزرگ‌تر، به‌ویژه ناسیونالیسم، هویت و مذهب دنبال کنند.
نظام سیاسی اسرائیل(رژیم صهیونیستی) مدت‌هاست که در آشتی دادن اصول دموکراتیک با ناسیونالیسم قومی مذهبی که بخشی از صهیونیسم است، مشکل داشته است.
اسرائیل(رژیم صهیونیستی) در مسیری سیاسی قرار دارد که آن را در زمره کشورهای غیرلیبرال جهان قرار می‌دهد.
این نادرست است که بگوییم اسرائیل (رژیم صهیونیستی)دقیقاً مانند روسیه است که دقیقاً مانند هند است که دقیقاً مانند مجارستان است.
با این حال، رهبران همه این کشورها دیدگاه مشابهی در مورد چگونگی سازمان‌دهی جوامع خود دارند؛
بنابراین، بله، درست است که روابط اورشلیم با مسکو با نگرانی‌های امنیتی آن و وضعیت اضطراری که حضور ایران در سوریه است، در هم تنیده است؛
اما برای کسانی که اسرائیل(رژیم صهیونیستی) را یک دموکراسی غرب محور می‌دانند، روابط آن با روسیه و سایر کشورهای غیرلیبرال بسیار مهم‌تر از این است.