به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در یادداشت خود به‌قلم «مک اسمیت» نوشت: در طول دهه گذشته، ما شاهد گسترش جهانی فرماندهی سایبری نظامی بوده‌ایم. همانطور که ارتش‌ها تلاش می‌کنند ظرفیت سایبری عملیاتی ایجاد کنند، آن‌ها به دنبال فرصت‌هایی برای تقسیم کار و همکاری در این حوزه جدید جنگ هستند.
اما انواع خاصی از همکاری در حوزه سایبری دشوار است. به نظر می‌رسد که انتقال سلاح‌های سایبری، اگرچه از نظر فنی آسان است، اما در واقع بسیار پیچیده‌تر از تحویل سلاح‌های معمولی است.
فروش جت‌های جنگنده باعث نمی‌شود که هواپیماهای ناوگان شما به طور چشمگیری کارآمدتر شوند.
اما زمانی که یک ابزار با یک کشور به اشتراک گذاشته می‌شود و مورد استفاده قرار می‌گیرد، مفید بودن آن برای همه کاهش می‌یابد.
این امر عملیاتی‌سازی حوزه سایبری ناتو را توضیح می‌دهد: این اتحادیه به طور فعال تمرین‌ها و آموزش‌هایی را ترویج می‌کند.
اما از کشورهای عضو خود می‌خواهد که به‌جای اشتراک‌گذاری «قابلیت‌ها»، «اثرات سایبری مستقل» را دنبال کنند.
وقتی صحبت از قابلیت‌های متعارف به میان می‌آید، کشورهای تولیدکننده تسلیحات معمولاً سیستم‌های نهایی یا دانش مهندسی اولیه مورد استفاده برای بازتولید فناوری تسلیحات موجود را انتقال می‌دهند.
با این حال، دولت‌ها تمایل کمتری برای به اشتراک گذاشتن این دارایی‌ها دارند، زیرا بهره‌برداری‌ها و ابزارها نیز ماهیت گذرا دارند.
ناتو مرکز جدید عملیات سایبری را در بلژیک ایجاد کرده است.
رویکرد این سازمان به این معناست که اعضای ناتو، شیوه‌های عملیاتی خود را با یکدیگر به اشتراک نمی‌گذارند. در عوض، یک کشور عضو به ائتلاف اطلاع می‌دهد که توانایی (بالقوه) برای دستیابی به خواسته مورد نظر را دارد، بدون اینکه نحوه دستیابی به آن را به اشتراک بگذارد. از آن‌جایی که دولت‌ها در واقع مجبور نیستند توانایی‌های خود را افشا کنند، این امر مانع اصلی انتقال تسلیحات سایبری می‌شود و در عین حال، عملیات سایبری را در ساختار اتحاد تسهیل می‌کند.
با این حال، این بدان معنا نیست که ارتش آمریکا نمی‌تواند به‌دنبال مشارکت در حوزه سایبری از طریق دیگر راه‌های متقابل سودمند باشد.
با شروع عملیاتی کردن دستورات سایبری کشورها، آن‌ها باید روی پای خود بایستند و انتظار کمک زیادی از دوستان خود نداشته باشند.