به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه اکونومیست در مطلب تازه خود نوشت: بیش از پنج قرن آمریکای لاتین و 2 میلیارد هکتار زمین آن منبع حیاتی غذا، سوخت و فلزات برای جهان بوده است.
ابتدا توسط استعمارگران برای طلا، نقره، پنبه و شکر غارت شد و بعداً لاستیک و نفت را به اروپا و آمریکا عرضه کرد.
اکنون آمریکای لاتین با شانس تبدیل‌شدن به ابرقدرت کالایی قرن بیست‌و‌یکم مواجه است. این بار، باید از این فرصت برای تقویت توسعه در خانه استفاده کند.
انتقال به انرژی پاک، دهه‌ها تقاضا برای فلزات موردنیاز برای تکثیر پارک‌های خورشیدی و بادی، خطوط برق و خودروهای الکتریکی را به‌‌دنبال خواهد داشت.
آمریکای لاتین بیش از یک‌پنجم ذخایر جهانی پنج فلز حیاتی را در اختیار دارد. این بخش در حال حاضر مس و نزدیک به 60 درصد از منابع شناخته‌شده لیتیوم جهان را در اختیار دارد که در همه انواع باتری‌های اصلی خودروهای الکترونیکی استفاده می‌شود.
همچنین سرشار از نقره، قلع و نیکل است. انتقال سبز به دلیل اکتشافات اخیر نفت که می‌تواند 5 تا 10 درصد از تقاضای جهانی را تا سال 2030 کاهش دهد، سودآور خواهد بود.
جهان پرجمعیت‌تر خواهد شد. تا سال 2050 ممکن است زمین نزدیک به 10 میلیارد دهان برای تغذیه داشته باشد که این رقم در حال حاضر 8 میلیارد است.
این امر باعث افزایش تقاضا برای کربوهیدرات‌ها، پروتئین‌ها و غذاهای لذیذی می‌شود که آمریکای لاتین به‌وفور تولید می‌کند.
در حال حاضر بیش از 30 درصد ذرت، گوشت گاو، مرغ و شکر و 60 درصد دانه سویای جهان را تأمین می‌کند.
از هر ده فنجان قهوه عربیکا، هشت فنجان از دانه‌های این منطقه تهیه می‌شود. تا سال 2032، صادرات خالص مواد غذایی این کشور ممکن است از 100 میلیارد دلار فراتر رود که تاکنون بزرگ‌ترین حجم صادرات در جهان است.
ازآنجایی‌که غرب در تلاش برای دور شدن از چین است، خواهان معاملات بیشتری با آمریکای لاتین است، منطقه‌ای عمدتاً بی‌طرف و صلح‌آمیز. چین 1.4 میلیارد دلار برای توسعه تولید لیتیوم در بولیوی اختصاص داد و اروپا متعهد شدند 45 میلیارد یورو در پروژه‌های سبز آمریکای لاتین سرمایه‌گذاری کنند.
آمریکای لاتین رونق و رکود بی‌شماری را متحمل شده است. اقتصادهای محلی کج‌رو هستند: به‌طور متوسط 80 درصد از صادرات کشورهای آن از صادرات مواد خام تأمین می‌شود.
کشورهای آمریکای لاتین برای عملکرد بهتر در این دوره باید چندین چیز را درست انجام دهند. ابتدا آن‌ها باید مطمئن شوند که رونق واقعاً اتفاق افتاده است. در حال حاضر سیاست جلوی آن را گرفته است.
باقدرت گرفتن چپ‌ها و پوپولیست‌ها، بسیاری از کشورهای منطقه قوانینی را تصویب کرده یا تهدید کرده‌اند که مالیات‌ها را افزایش می‌دهد، ذخایر را ملی می‌کند یا سرمایه‌گذاری خارجی را متوقف می‌کند.
این درست و بجاست که دولت‌ها بخواهند رانت خود را به حداکثر برسانند، به‌ویژه با توجه به اینکه درگذشته چند بار مورد سرقت قرارگرفته‌اند؛
اما اگر آن‌ها به‌‌دنبال مصرف بیش‌ازحد باشند یا مدام نظر خود را تغییر دهند، به این زودی از ذخایر آن‌ها استفاده نمی‌شود.
همچنین دولت‌ها باید پول خود را عاقلانه خرج کنند. وقتی قیمت‌ها بالاست، باید مقداری از درآمدهای بادآورده را در بودجه‌های روزهای بارانی ذخیره کنند که می‌توانند از آن برای حمایت از بودجه‌های ایالتی در زمان‌های سخت استفاده کنند. به‌جای پول نقد در تلاش برای ساختن کارخانه‌های باتری‌سازی پیشرفته، دولت‌ها باید روی اصولی سرمایه‌گذاری کنند که امکان ظهور صنایع جدید را فراهم می‌کند:
آموزش، بهداشت، زیرساخت‌ها و تحقیقات. آمریکای لاتین فرصتی تاریخی برای خروج از تله منابع خود دارد؛ باید از آن استفاده کند.