به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، وبگاه ناینتین فورتی فایو در یادداشت خود به‌قلم «شان دورنز» نوشت: احتمالا ایران مهم‌ترین متحد چین در غرب آسیاست و آمریکا با توافق هسته‌ای با تهران مستقیما به دست چین می‌افتد.
از آنجایی که اقتصاد چین توسعه یافته، مصرف انرژی این کشور نیز افزایش یافته است. در واقع، چین حالا بزرگ‌ترین وارد کننده نفت است.
ایران یک متحد کلیدی در این توسعه مصرف انرژی چین است. هم چین و هم ایران می‌خواهند حضور آمریکا در منطقه کاهش بیابد و هر دو منافع مشترکی در سرنگونی نظم بین‌الملل تحت رهبری آمریکا دارند.
ایران می‌تواند نقش یک سپر مفید را داشته باشد. شبکه گسترده تروریستی تهران تقریبا در همه قاره‌ها از جمله آمریکای شمالی حضور دارد، جایی که اخیرا چندین توطئه تروریستی در آنجا خنثی شده است.
برخی از این توطئه‌ها علیه مقامات و روزنامه‌نگاران آمریکایی بوده است.
با توجه به اینکه آمریکا بر رویارویی با منطقه آشفته غرب آسیا تمرکز دارد، کمتر می‌تواند به بازدارندگی در برابر چین در حال رشد بپردازد. در واقع، تهران می‌تواند خطوط کلیدی کشتیرانی را نیز تهدید کند. این خطوط تجاری در رقابت جهانی نوظهور بین آمریکا و چین اموری ضروری هستند.
هم‌چنین، روابط نزدیک با تهران باعث می‌شود تا چین جایگاه خود را در بین دشمنان جمهوری اسلامی در خلیج‌فارس مانند عربستان تقویت کند.
توانایی چین برای حضورش به‌عنوان کشوری با نفوذ در ایران باعث می‌شود تا نفوذ خود را در عربستان و اسرائیل نیز تقویت کند.
چین می‌تواند همچون متحد خود روسیه هم نقش آتش‌افروز را داشته باشد و هم در نقش آتش‌نشان ظاهر شود.
چین در بلند‌مدت به دنبال این است که جانشین آمریکا در غرب آسیا شود، منطقه‌ای که برای متحدان ایالات متحده در اروپا و آسیا و حتی فراتر از آن، هم‌چنان کلیدی خواهد بود. ایران شریک اصلی چین برای دستیابی به این هدف است.
بنابر گزارش جروزالم پست، جو بایدن، «سه فرمان اجرایی مربوط به ایران را صادر خواهد کرد و هم‌چنین، تحریم‌های ثانویه بر 17 بانک را برمی‌دارد که می‌تواند بیش از 7 میلیارد دلار متعلق به ایران در بانک‌های کره جنوبی را آزاد کند.»
روسیه پیش از این پهپادهای ایران را برای استفاده در اوکراین خریداری کرده است. این موضوع نشان می‌دهد که تلاش برای جدا کردن مذاکرات هسته‌ای با تهران از اهداف گسترده‌تر سیاسی خارجی این دولت کار بیهوده‌ای است.
به گزارش کمیسیون بررسی اقتصادی و امنیتی آمریکا و چین، پکن «شریک اول اقتصادی ایران» است و به رغم تحریم‌ها، همواره به خرید نفت از تهران ادامه داده است. این دو کشور در موضوعات متنوع نظامی از جمله «برچیدن» شبکه‌های جاسوسی آمریکا در داخل مرزهایشان و هم‌چنین، فناوری برای برنامه‌های موشکی و کروز ایران، با یکدیگر همکاری دارند. چنین همکاری‌هایی احتمالا پس از توافق گسترش خواهند یافت.
از آنجایی که آمریکا به دنبال مقابله و بازدارندگی چین است، درست مثل زمان جنگ سرد به متحدانی نیاز دارد تا سنگرهای این کشور در منطقه باشند. دوری از متحدان و استقبال از دشمنان راهی برای حفظ متحدان امنیتی نیست.
حامیان توافق با ایران می‌گویند که این توافق «محدودیت‌ها را دوباره» بر برنامه هسته‌ای این کشور وضع می‌کند و به آمریکا اجازه می‌دهد تا منطقه را پشت سر گذاشته و رو به هند و اقیانوس آرام بیاورد، اما موضوع برعکس این است.
این کار فقط اتحادها و روابط موجود را از بین می‌برد و در عین حال، در خدمت امیدهای پکن برای فتح منطقه و ایجاد اختلاف بین کشورهای آن خواهد بود. به تعبیر تالیران، دیپلمات افسانه‌ای فرانسه، «این بدتر از یک جنایت است، این یک اشتباه است.»