به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در مطلب تازه خود به‌قلم «جاشوا کولانتزیک» نوشت: طی دهه گذشته، پکن سرمایه‌گذاری زیادی در تلاش برای ارتقای رسانه‌های دولتی اصلی خود مانند شبکه جهانی تلویزیون چین (CGTN)، خبرگزاری شینهوا و رادیو بین‌المللی چین (CRI) و حرفه‌ای‌تر جلوه دادن آن‌ها انجام داده است.
چین تلاش کرده است تا آن‌ها را به شبکه‌های عادی تبدیل کند که تفاوت چندانی با بی‌بی‌سی، سی‌ان‌ان یا الجزیره ندارند، یعنی شبکه‌هایی که در یک دولت مستبد مستقر هستند، اما آثار قابل احترامی تولید می‌کنند.
در تلاش برای گسترش نفوذ خود در سیاست داخلی و جوامع دیگر کشورها، چین در دهه گذشته به طور چشمگیری ابزارهای نفوذ دیگری را نیز گسترش داد.
برای مثال: پخش اطلاعات نادرست آنلاین، پرداخت هزینه به سیاستمداران برای پخش ایده‌های چین‌گرا، کنترل انجمن‌های دانشجویی چینی در بسیاری از کشورها و تأمین مالی برنامه‌ها در دانشگاه‌های جهان.
با این حال، رسانه‌های دولتی چین «به استثنای رسانه‌های محلی زبان چینی در کشورهای خاص»، به غیر از شینهوا، به‌سختی باعث پیروزی شی جین‌پینگ و حزب کمونیست چین شده‌اند، حتی با وجود پول‌هایی که در آن‌ها سرمایه‌گذاری شده است.
در واقع، هدف جسورانه شی برای اعمال قدرت رسانه‌ای دولتی در سطح جهان، اولویتی که در اسناد حزب ذکر شده، تأثیر چندانی نداشته و این هدف حتی با سرعت بیشتری در حال محو شدن است، زیرا جهان شاهد شکست مدل حکومتی شی است که به‌شدت در این گونه رسانه‌ها تبلیغ شد.
امروزه افکار عمومی در بسیاری از کشورها نسبت به دیپلماسی قاطعانه پکن خشمگین هستند. افکار عمومی نسبت به سرپوش اولیه بر کرونا، نحوه استفاده فزاینده چین از اجبار اقتصادی علیه سایر کشورها، نقص در سیاست‌های کلی چین در مطالعات افکار عمومی منتشرشده در سال‌های 2020، 2021 و 2022، دید به‌شدت منفی پیدا کرده‌اند. دیدگاه‌های منفی در مورد چین در بسیاری از کشورها به اوج رسیده است.
بزرگ‌ترین رسانه‌های دولتی چین، به‌جز شینهوا، برنامه‌های تبلیغات زیادی را در خارج از کشور نفروخته‌اند یا در اکثر کشورها سهم قابل‌توجهی از مخاطبان را به دست نیاوردند.
برنامه‌های آموزشی چین برای روزنامه‌نگاران، در حالی که به سرعت در حال گسترش بود، «حداقل قبل از ابتلا به کرونا»، تغییری در نحوه پوشش خبرنگاران خارج از چین ایجاد نکرده است.