به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، روزنامه نشنال اینترست در یادداشت خود به‌قلم «جیمز هولمز» نوشت: فراتر از مناقشه، رفتار چین جنگ‌طلبانه است و این مسئله پیامدهایی برای کسانی دارد که در برابر تخلفاتش مقاومت می‌کنند.
در روز 19 ژوئن، بی‌بی‌سی آنچه را که آخرین رویارویی بین نیروهای دریایی چین، عمدتاً گارد ساحلی چین و گارد ساحلی و نیروی دریایی فیلیپین نامید، شرح داد.
کشتی‌های گشتی گارد ساحلی چین کشتی‌های فیلیپینی را که تلاش می‌کردند تدارکات را به توماس شول دوم برسانند، رهگیری کردند.
جایی که سربازان کشتی زمین‌گیر «سیه‌را مادره» را اشغال می‌کنند تا ادعای مانیل در مورد آن ویژگی مورد بحث را به خطر بیندازند.
رویارویی ناخوشایند شد. «ژنرال رومئو براونر» ارشدترین فرمانده نظامی جزایر فیلیپین، گزارش داد که کشتی‌های چینی به همتایان فیلیپینی خود حمله کردند که به قیمت یک انگشت شست یک ملوان فیلیپینی تمام شد.
این نوع حملات مدتی است که بخشی از کارنامه چینی‌ها بوده است. با این حال، این بار، گارد ساحلی چین نیز سلاح‌های تیغه‌ای مانند شمشیر، چاقو و نیزه را به صدا درآوردند.
به گفته براونر، آن‌ها سوار کشتی‌های فیلیپینی شدند و با سلاح و اموال دیگر به راه افتادند.
وی گارد ساحلی چین را به دلیل «دزدی دریایی» مورد انتقاد قرار داد و افزود: «آن‌ها هیچ حق یا اختیار قانونی برای ربودن عملیات ما و نابود کردن کشتی‌های فیلیپینی که در منطقه اقتصادی انحصاری ما فعالیت می‌کنند ندارند.»
واقعیت حتی بدتر از آن چیزی است که ژنرال براونر می‌گوید. دزدان دریایی دریانوردان خصوصی هستند که برای منافع شخصی به کشتی‌ها حمله می‌کنند.
گارد ساحلی چین یک سازمان عمومی جمهوری خلق چین است؛ به عبارت دیگر، ابزاری از دولت چین که از روش‌هایی استفاده می‌کند که از دوران باستان مورد پسند کشتی‌رانی قرار می‌گرفت، در مقابل حمل‌ونقل از یک کشور همسایه.
به یک معنا پکن به همه ما لطف کرده است. ناظران چینی که واقعاً شما در میان آن‌ها هستید، مدت‌هاست که استراتژی دریایی چین در دریای جنوبی چینرا در یک «منطقه خاکستری» بدون جنگ آزاد طبقه‌بندی کرده‌اند.
تاریکی کار را برای مخالفان چین دشوار می‌کند تا اقدامات متقابلی را انجام دهند: در برابر تهاجم بیش از حد به عقب برانید و شما شبیه متجاوز به نظر می‌رسید؛
اما منطقه خاکستری جنوب شرقی آسیا دیگر به‌سختی خاکستری است. به دلیل تاکتیک‌های سلطه گرانه چین، وضعیت به وضوح در حال تبدیل شدن به سیاه و سفید است.
«کارل فون کلاوزویتس» سرباز و کاتب پروس (در ابتدا منطقه سکونت قوم بالتی غربی به نام پروس‌ها بوده‌است)، در شاهکار خود در مورد جنگ، آن را به‌عنوان «عمل زور برای وادار کردن دشمن به انجام اراده ما» تعریف می‌کند.
این کشور به‌سختی از آزمون‌ها عبور می‌کند تا استدلال کند که چین از زور برای وادار کردن دیگران به انجام خواسته‌های خود در آسیای جنوب شرقی استفاده نمی‌کند.
حمله و سوار شدن، تاکتیک‌های انتخابی آن، تاکتیک‌های قدیمی در جنگ‌های دریایی برای قرن‌ها بود.
در این عصر مهمات با هدایت دقیق، تعداد کمی از کاپیتان‌های نیروی دریایی از درهم کوبیدن کشتی دشمن لذت می‌برند. آن‌ها ترجیح می‌دهند بایستند و از راه دور بجنگند؛ اما کشتی‌ها در شرایط سخت، در زمان جنگ و در خاطراتی که بعدا نقل می‌شود به یکدیگر حمله کرده‌اند. این یادگار دوران گذشته نیست.
پس ممکن است حمله از مد افتاده باشد، اما همچنان در حیطه نیروی دریایی است. این یک اقدام نیروی مسلح است؛
بنابراین، چین از زور به‌عنوان ابزاری برای سیاست استفاده می‌کند و این کار را به‌عنوان یک امر معمول انجام می‌دهد.
با این حال، برای مباحثه، بیایید سطح تعریف جنگ را بالا ببریم. انتخاب‌های کوچک زبانی می‌توانند تفاوت بزرگی در نحوه درک ما از جهان اطراف ایجاد کنند.
«خشونت» ترجمه دقیق‌تری از کلمه آلمانی [Gewalt] است تا «زور»، کلمه‌ای که در نسخه استاندارد کتاب On War (1976) استفاده می‌شود.
بیایید جایگزینی را انجام دهیم و این مسئله را به‌عنوان معیار خود برای قضاوت درباره رفتار چینی‌ها قرار دهیم:
«یک اقدام خشونت‌آمیز برای وادار کردن دشمن ما به انجام اراده و خواسته‌ی ما.» آیا نیروهای دریایی چین یا همان گارد ساحلی چین، با حمایت شبهه‌نظامیان دریایی و نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق، به اعمال خشونت‌آمیز متوسل شده‌اند تا دیگران را مجبور به پذیرش ادعاهای غیرقانونی پکن در دریای جنوبی چین کنند؟
در واقع، جنگ از طریق ادراک قدرت و عزم نسبی همان چیزی است که در زمان صلح بازدارندگی و اجبار است. یک شرکت‌کننده منطقی از اقداماتی که حریف هشدار می‌دهد خطرات یا هزینه‌های غیرقابل قبولی ایجاد می‌کند خودداری می‌کند.
یا حریف تهدیدی ترسناک انجام می‌دهد که رهبری را مجبور به انجام کاری می‌کند که ترجیح می‌دهد انجام ندهد.
این بازی چین در دریای جنوبی چین است. از هر رقیبی پیشی می‌گیرد و بنابراین می‌تواند امیدوار باشد که همسایگان خود را به تسلیم شدن، یک به یک، بدون خطر نبرد بزرگ، تحت‌فشار قرار دهد.