به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، «دنیل دپتریس» یادداشتی در روزنامه نشنال اینترست منتشر کرد که در آن آمده است: هر رئیس‌جمهور آمریکا در دو دهه گذشته به کاخ سفید رسیده است و فکر می‌کند که با پشتکار، عزم و مهارت کافی، می‌تواند معمای کره شمالی را حل کند، یا حداقل تا حد قابل‌توجهی کاهش دهد.
بدون شکست، تک تک رئیس‌جمهورهای آمریکا در دو دهه گذشته، همان میز ریاست را به جانشینان خود منتقل کرده‌اند.
«جورج دبلیو بوش» با بدبینی به معامله «چارچوب توافق‌شده» دولت کلینتون با پیونگ‌یانگ وارد کار شد، آن را پاره کرد و روند اعمال الگوی تحریمی شورای امنیت سازمان ملل علیه اقتصاد کره شمالی برای تحت فشار قرار دادن سلسله کیم برای حذف برنامه تسلیحات هسته‌ای خود آغاز کرد. نتیجه آن شکست بود.
اگر کامالا هریس در انتخابات سال 2024 پیروز شود، با همان مشکلی روبرو خواهد شد که بسیاری از همتایانش با آن مواجه بودند:
کره شمالی که به‌طور ثابت متعهد به حفظ زرادخانه تسلیحات هسته‌ای خود است. تنها تفاوت این است که کره شمالی امروز تعداد بیشتری از این سلاح‌ها را نسبت به گذشته در انبار خود دارد،
به غیر از برنامه موشک‌های بالستیک قاره‌پیما [ICBM]، سکوهای پرتاب جدیدتر برای شلیک آن موشک‌ها اگر زمانش برسد و کیم جونگ اون بی‌حوصله‌تر که به نظر می‌رسد دیگر برایش مهم نیست که آیا واشنگتن به او پیشنهاد صلح می‌دهد یا نه.
هریس کار زیادی با آن نخواهد داشت، بنابراین احتمالاً با قرار دادن سیاست بایدن در مورد کره شمالی، راه کمترین مقاومت را در پیش بگیرد.
در شرایطی که پیونگ‌یانگ مستعد گفت‌وگو با واشنگتن نیست، او بر روی بازدارندگی تمرکز خواهد کرد یعنی اتحاد آمریکا و کره جنوبی را دو برابر و ترتیبات امنیتی سه‌‌‌جانبه بین آمریکا، کره جنوبی و ژاپن را تقویت می‌کند.
تعریف دیوانگی این است که یک کار را بارها و بارها انجام دهید و انتظار نتیجه متفاوت داشته باشید.
به‌طور خاص در مورد سیاست کره شمالی، آمریکا به‌طور مداوم دیوانه بوده است. واشنگتن نمی‌تواند از این تله خارج شود مگر اینکه مفهومی اساسی را درک کند.