به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه جیمز تاون در مطلب تازه خود به‌قلم «رامی جمیل» نوشت: معترضان وفادار به «مقتدی صدر» -روحانی شیعه عراقی- در اواخر ژانویه دو بار در یک هفته به منطقه به شدت محافظت‌شده در مرکز بغداد موسوم به منطقه سبز حمله کردند.
آن‌ها ساختمان پارلمان را برای روزها اشغال کردند و مانع از تشکیل دولت جدید توسط رقبای صدر که مورد حمایت ایران هستند، شدند.
رقبای صدر نشان دادند که آن‌ها نیز می‌توانند هزاران نفر از حامیان را بسیج کنند، اما نیروهای امنیتی، آن‌ها را از ورود به منطقه سبز و نزدیک شدن به طرفداران صدر منع کردند. این اعتراضات نشان داد که صدر ممکن است از پارلمان کناره‌گیری کرده باشد، اما از سیاست نه.
ده‌ها گروه شبهه‌نظامی شیعه تحت حمایت ایران در عراق وجود دارند، اما آمار دقیق تعداد این گروه‌ها در دسترس نیست. از سوی دیگر، صدر در مقایسه با ده‌ها گروه شبهه‌نظامی رقبای خود، تنها یک گروه را تحت کنترل دارد.
هرگونه رویارویی بین دو طرف درگیری مشخصا درگیری عادی نخواهد بود، بلکه شامل یک سری از نبرد‌ها در مناطق غیرنظامی است که در آن، حامیان صدر فرصت دارند تا نیروهای شبهه‌نظامی خود را با نیروهای مردم غیرنظامی ترکیب کنند.
برخلاف سایر شبهه‌نظامیان، صدری‌ها یک جنبش مردمی هستند که در اکثر شهرها، شهرک‌ها و محله‌های شیعه‌نشین بغداد و جنوب عراق حضور دارند.
علاوه بر این، قبایلی که در جوامع محلی عراق قدرتمند هستند، به صدر به‌عنوان یک شخصیت سیاسی-مذهبی احترام می‌گذارند. پیروان صدر همیشه تمایل خود را برای فداکاری در راه او نشان داده‌اند.
در حالی که همه رهبران گروههای شبهه‌نظامیان تلاش می‌کنند خود را به‌عنوان چهره‌های نمادین و کاریزماتیک تثبیت کنند، به نظر می‌رسد هرگز نتوانسته‌اند به جایگاه صدر میان نیرو‌هایش دست پیدا کنند؛ صدر از نظر حامیانش شخصیتی نیمه الهی است.
با این وجود، عامل کلیدی در هر رویارویی بین صدر و رقبای او، ایران خواهد بودکه قدرت برتر شیعیان در غرب آسیاست. ایران احتمالاً به دعوت برای اتحاد شیعیان عراق ادامه خواهد داد و اگر نتواند از تبدیل شدن این تنش‌ها به جنگ داخلی جلوگیری کند، احتمالاً از رقبای صدر حمایت خواهد کرد، نه به حدی که به‌شدت به وی آسیب برساند و او را از یک مزاحم به یک دشمن سرسخت تبدیل کند.