به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، مرکز اوراسیا ریویو در یادداشت تازه خود به‌قلم «بشار ملکاوی» نوشت: قرارداد تجاری «سطح 1» بین آمریکا و چین در 14 فوریه 2020 لازم‌الاجرا شد. به عنوان بخشی از این توافق، چین موافقت کرد که اصلاحات ساختاری انجام دهد، خدمات مالی خود را باز و مالکیت معنوی را تقویت کند. چین همچنین متعهد شد حداقل 200 میلیارد دلار کالا و خدمات اضافی آمریکایی را طی سال‌های 2020 و 2021 خریداری کند.
اما پس از گذشت تقریباً دو سال، شکایت‌هایی در مورد عدم پایبندی چین به تعهدات خود مطرح شده است. بر اساس برخی آمارها، چین تنها به 62 درصد از این هدف رسیده است و این مسئله پایبندی و نحوه اجرای توافق «سطح 1» را مطرح می‌کند.
آمریکا و چین به عنوان بخشی از توافق خود که در فصل هفتم به تفصیل شرح داده شده است، با رویکردی نوآورانه موافقت کردند. تیم چارچوب تجاری توافق، به رهبری نماینده تجاری آمریکا و معاون نخست وزیر چین، یک دفتر بررسی دوجانبه و حل مناقشه برای بحث در مورد اجرای توافق ایجاد کرد.
مانند یک قرارداد تجاری معمولی، طرف شاکی می‌تواند در صورت بروز مشکل، درخواست تجدید نظر به دفتر طرف مورد شکایت ارائه دهد. اگر مشکل حل نشد، می‌توان آن را به معاون تعیین شده نماینده تجاری آمریکا و معاون وزیر چین مطرح کرد.
اگر نگرانی‌های طرف شاکی در آن سطح حل نشود، «طرفین باید برای پاسخ به خسارات یا ضررهای وارده به طرف شکایت، مشورت‌های سریعی انجام دهند.» اگر طرفین به اجماع نرسند، طرف شاکی می‌تواند تعهدات خود را به حالت تعلیق درآورد یا «اقدامی اصلاحی به روشی متناسب» اتخاذ کند.
این مسائل، ممکن است منجر به تشدید تنش‌های تجاری شود. بر اساس شرایط توافق «سطح 1»، این طرف شاکی است که تعیین می‌کند آیا نقض این توافق اتفاق افتاده است یا خیر، نه یک هیئت یا دادگاه مستقل.
بنابراین، بر اساس ماده 4.7 آمریکا می‌تواند به طور یکجانبه تعیین کند که آیا تخلف رخ داده است یا خیر.
از منظر اقتصادی، هر هدفی که تحت این توافق حاصل شود، بهتر از عدم توافق یا بازگشت به جنگ تجاری با چین است.
یکی از مفاد اصلی این قرارداد این است که چین به شدت در تجارت با آمریکا مشارکت کند.
واشنگتن باید برای برقراری دیپلماسی و مذاکرات مجدد تلاش کند. این قرارداد فرصت‌های سرمایه‌گذاری بیشتری را برای آمریکا در آینده فراهم نموده و به کاهش تأثیر جنگ تجاری کمک می‌کند.