به‌گزارش مرکز مطالعات سورین، نشریه فارن پالیسی در یادداشت خود به‌قلم «جیمز پالمر» نوشت: باید در نظر گرفت که چرا چین به‌رغم تهدیدهای تقریباً مداوم به تایوان حمله نمی‌کند. چند عامل وجود دارد که مانع از شروع درگیری در تنگه تایوان می‌شود.
اول، چین امیدوار است که تایوان بدون جنگ به سرزمین مادری بپیوندد. نظرسنجی‌ها در تایوان این نظر را وهم می‌دانند: فقط 2 درصد از تایوانی‌ها خود را چینی می‌دانند، رقمی که به لطف تغییر نسل‌ها و تجاوزات پکن، در یک دهه پیش، از 25 درصد کاهش یافته است. اکثر مردم تایوان، دیدگاه‌های منفی نسبت به حزب کمونیست چین دارند.
رهبران چین فکر می‌کنند که ممکن است بتوانند تایوان را از طریق اجبار و براندازی به جای جنگ آشکار مجبور به تسلیم کنند.
حتی اگر پکن اتحاد مجدد مسالمت‌آمیز را رد کند، خطرات همراه با تهاجم بسیار زیاد است. هیچ تضمینی برای موفقیت چین در صورت حمله به تایوان وجود ندارد، حتی بدون دخالت مستقیم آمریکا. چین از زمان تهاجم ناموفق این کشور به ویتنام در سال 1979، 43 سال است که در جنگ واقعی شرکت نکرده است. اگرچه این کشور، سرمایه‌گذاری زیادی در ارتش خود انجام داده، اما هیچ فرصتی برای آزمایش فناوری خود نداشته است.
پس خطرات ژئوپلیتیکی تهاجم وجود دارد. از همه مهم‌تر اینکه، احتمال جنگ تمام‌عیار با کاخ سفید نیز وجود دارد.
تهاجم به تایوان، ادعاهای چین مبنی بر اینکه این کشور، یک قدرت صلح‌آمیز است را از بین می‌برد.
به همین ترتیب، این تهاجم می‌تواند با رکود اقتصادی در داخل کشور همراه شود. اقتصاد جنوب چین با تامین‌کنندگان و سرمایه تایوانی‌ها درگیر شده است که با جنگ ویران می‌شود.
چین برخی از روابطش با آمریکا را قطع کرد. پکن اخیراً پایان سه کانال گفت‌وگوی نظامی آمریکا و چین و تعلیق موقت پنج برنامه همکاری در موضوعات مختلف از آب‌و‌هوا گرفته تا مبارزه با مواد مخدر را اعلام کرد. این یک پیامد قابل پیش‌بینی بود: چین به دنبال نشان دادن خشم از سفر پلوسی به تایوان بود.
آمریکا برای سفارت‌های کشورهای جزایر اقیانوس آرام برنامه‌هایی دارد. در ادامه این روند، جو بایدن قصد دارد در ماه سپتامبر میزبان نشست سران جزایر اقیانوس آرام در کاخ سفید شود.